Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είμαι πλέον 42 και αρκετά χορτασμένος ώστε να χρειάζομαι αρκετό παραμύθι για να αποδώσω τα μέγιστα. Όμως αυτή ήταν μια φοβερή εμπειρία. Πέρασα από τον πεζόδρομο της Ιάσονος χωρίς αρχικά κακό σκοπό. Η όλη ατμόσφαιρα ο αέρας θύμιζαν τριστοκοσμική χώρα, κάτι μεταξύ Κοστουρίτσα και Taken στη σκηνή με το μπουρδέλο. Σε όλο τον πεζόδρομο και τις γωνίες ακροβολισμένοι νταβάδες, τσατσάδες, τσιράκια. Γινόταν ένα νταραβέρι πυκνό, γρήγορο, ασυνήθιστο στην Αθήνα. Σε έβαζαν μέσα από μια κλειστή πόρτα, σε μια σκοτεινή αυλή όπου υπήρχαν τέσσερα μπουρδέλα, πάνω κάτω και στα υπόγεια, με τρεις έως τέσσερις κοπέλες το καθένα. Σε ένα μου τράβηξε την προσοχή μια μικρή. Το σκηνικό είχε στηθεί.
Με οδήγησε σε ένα άθλιο δωμάτιο χωρίς καθρέπτη. Κατέβασα μόνο λίγο το παντελόνι και φόρεσα και μάσκα. Φίλησα το μικρό της στήθος και χωρίς να περάσω στο τσιμπούκι, με μισοκατεβασμένα τα παντελόνια, μπήκα μέσα της. Ήταν σφιχτή. Τελείωσα γρήγορα, πολύ γρήγορα για τα δικά μου πλέον δεδομένα.
Στο τέλος με ρώτησε «εσύ ντοκτόρ»; Θα μπορούσα να πάω άνετα για δεύτερο γύρο...
Στην σιδερένια εξώπορτα ο νταβάς με σταμάτησε, έξω ακούστηκε ήχος μηχανής, ίσως της αστυνομίας. Έσβησαν όλα τα φώτα και μαζευτήκαμε πίσω από την πόρτα εγώ και οι Πακιστανοί. Το έκανα εικόνα, εμένα στο τμήμα... Ευτυχώς δεν έτρεξε τίποτα.
Ήθελα να μοιραστώ εδώ αυτό το σκηνικό. Χρόνια ματάκιας σε αυτή τη σελίδα, γράφω σαν μια μικρή ανταπόδοση. Έχουν υπάρξει εδώ κείμενα που αν συγκεντρωθούν μπορούν να κάνουν έναν «Μεγάλο Ανατολικό» πιο αληθινό και πιο καλογραμμένο από αυτόν του Εμπειρίκου και πολλά άλλα σχετικά βιβλία. Σας ευχαριστώ.