Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη, ώρα 18:06
Αφού εισήλθα στο άδειο από κόσμο μεγάλο σαλόνι του δεξιού μπουρδέλου, περίμενα όρθιος για μερικά δευτερόλεπτα. «Γεια σας! Τι κάνετε;...», παρουσιάστηκε η υπηρεσία παραμερίζοντας το υφασμάτινο διαχωριστικό. «Περιμένετε λίγο...», μου ζήτησε, παραμένοντας κι εκείνη όρθια στην άκρη του διαδρόμου που οδηγούσε στα ενδότερα. «Γεια σου! Τι κάνεις;», εμφανίστηκε η Σάρρα –γι' αυτήν είχα έρθει–, με ίσιο ξανθό μαλλί μέχρι την πλάτη πιασμένο σε αλογοουρά... –εγώ απ' την περασμένη βδομάδα τη θυμόμουν με μαλλί πάνω απ' τους ώμους–, καλούτσικο προσωπάκι με λεπτά χείλη, μεγάλο στήθος, μέτριο ύψος, καλοθρεμμένη –χωρίς να είναι πολύ χοντρή– με κωλάρα, μπουτάρες και δύο τατουαζάκια: κινέζικα ιδεογράμματα στον αυχένα και μια διάστιξη στον δεξιό καρπό. «Δυο κουκλίτσες έχω, η Σάρρα και η Μαρία. Τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, φιλάκια στο κορμάκι τους, ισπανικό, δέκα ευρώ!». Σηκώθηκα για να πληρώσω. «Γεια σου!». «Γεια σου Μαρία!». 'Ηρθε και η έτερη ξανθιά γεροδεμένη εταίρα. «Θα περάσω με τη Σάρρα», έκανα γνωστό στην τσατσά. «Η Σάρρα δεν κάνει ισπανικό μόνο, έτσι;», μ' ενημέρωσε εκείνη. «Εντάξει, δεν με πειράζει», συμφώνησα και πέρασα στο ευρύχωρο δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου.
«Γεια σου!», μου ευχήθηκε έπειτα από λίγα λεπτά η πόρνη που είχα επιλέξει. «Γεια σου Σάρρα», αντευχήθηκα. «Τι κάνεις;», ρώτησε αφήνοντας τα σέα της στο κομοδίνο –εγώ σαπούνιζα τα χέρια μου στην άλλη άκρη του δωματίου. «Καλά Σάρρα». Μένοντας ολόγυμνη γονάτισε στο κρεβάτι και κοιτάζοντας το είδωλο της στον καθρέφτη χάιδευε την ξανθιά αλογοουρά της. «Από Ρουμανία είσαι;», ρώτησα πλησιάζοντας. «Ναι». Ξάπλωσα και εκείνη πήρε τη συσκευασμένη καπότα. «Καλά είσαι;», ξαναρώτησε. «Από τη δουλειά έρχομαι και είμαι λίγο κουρασμένος, αλλά καλά είμαι κατά τ' άλλα», αποκρίθηκα. «Μμμ», έκανε σκίζοντας τη συσκευασία. Επειδή έβλεπα που πήγαινε το πράγμα –δεν υπήρχε περίπτωση προκαταρκτικών απ' τη μεριά της– ανασηκώθηκα παίρνοντας τη θηλή του στήθους της στο στόμα και μετά την άλλη, γλείφοντάς τες εναλλάξ, χουφτώνοντας ταυτόχρονα τ' αφράτα κωλομέρια, χωρίς να παραλείπω να μουγκρίζω ευλογοφανώς. Τότε εκείνη –παρατώντας το προφυλακτικό– άρχισε να με χαϊδεύει στ' αχαμνά, παίζοντας μου και λίγο το πουλί, ενώ με το άλλο χέρι της μου κρατούσε το κεφάλι από πίσω. 'Εχοντας πια αποκτήσει κάποια στύση μου φόρεσε το ελαστικό και προχώρησε σε μία συμπαθητική πίπα –όχι τίποτε το ιδιαίτερο. «Ψεύτικα μαλλιά είναι αυτά;», ρώτησα, όταν χαϊδεύοντάς τα τα ένιωσα κάπως... «Μ-μ!» (καταφατικό). «Χε χε... Τα δικά σου είναι κοντά απ' ό,τι θυμάμαι», σχολίασα ευχαριστημένος που το "μυστήριο" είχε λυθεί. «Μ-μ!» (καταφατικό). «Ποπ!... Πάμε;». «'Αντε, πάμε...», συμφώνησα ζητώντας της να κάτσει στα τέσσερα. «Ωραίο κώλο έχεις...», έκανα λάγνα παίζοντας με το ένα χέρι το καυλί μου και ξεκινώντας να ψηλαφίζω με το άλλο το καλοσχηματισμένο αιδοίο. «'Οχι χέρι...», την άκουσα να λέει σιγανά –μόλις που ακούστηκε. «Ωραίο μουνί...», συμπλήρωσα και της τον έχωσα. «Πλαφ πλαφ πλαφ!» και ξανά «πλαφ πλαφ πλαφ» και μερικά «τσαφ!» στα χορταστικά καπούλια. 'Αρχισα να κουράζομαι... «Για κάτσε λίγο, να ξαπλώσω πάλι...», είπα διακόπτοντας το γαμήσι. «Πώς, έτσι;», δεν κατάλαβε και πήγε να πάρει θέση για πισωκωλομπρούμυτο. «'Οχι όχι, εγώ να ξαπλώσω!», τη διόρθωσα. «Α, εσύ!...». «Αλλά πάλι... Καλύτερα ξάπλωσε εσύ!», μετάνιωσα, εμποδίζοντάς τη να σηκωθεί. 'Ετσι, πλακώνοντάς τη συνέχισα με πισωκολομπρούμυτο, όπου νιώθοντας τ' αφράτα καπούλια της στις λαγόνες μου κατάφερα να χύσω εν μέσω ενός μακρόσυρτου βόγγου...
«Απόγευμα δουλεύεις ή και πρωί;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «'Ολη μέρα», απάντησε. «Και το βράδυ;». «Νύχτα;». 'Εγνεψα καταφατικά. «'Οχι δεν δουλεύω νύχτα. Μόνο μέχρι έντεκα και μετά θα φύγω». «Οκέι...». «Γεια!». «Γεια σου».