Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Επισκέφθηκα μόνο το συγκεκριμένο ίδρυμα καθώς κι ένα παρακείμενο λόγω δυσκολίας με τα σκαλοπάτια. Η Μικαέλα νταρντάνα, βλαχοπρόστυχη, Ρουμάνα, στα 23, με βυζάρες και πέρασα παρότι α) στο σαλόνι έπιασε τους πούτσους ολονών εκτός από τον δικό μου και β) η τσατσά κλαιγόταν "που της πήρανε την καλή την κοπέλα" (δε ρώτησα σε ποια αναφέρεται). Τέλος πάντων, μπαίνω στο κάτω δωμάτιο (οι σκάλες που λέγαμε) και μου έρχεται μια αποφορά θανατηφόρα. Τέτοια ποδαρίλας ούτε στο στρατό. Αφού συνέρχομαι κάπως, μπαίνει και η Μικαέλα με τα μάτια της καρφωμένα στο πουλάκι μου που κι εκείνο είχε σπαράξει από την μπόχας. Αφού το παλεύει να μου βάλει σκουφάκι, χωρίς να έχει προηγηθεί το παραμικρό "προκαταρκτικό", τελικά τα καταφέρνει και αρχίζει μια πίπα που, σε συνδυασμό με την προσπάθειά μου να της πιάσω λίγο το κωλομέρι, κατάφερε να μου τον σηκώσει κατά το ήμιση. Έλα μου λέει και κάθεται στα τέσσερα. Καλύτερα γύρνα κανονικά της λέω, παίζοντάς τον ταυτόχρονα για να μου σηκωθεί λίγο ακόμα. Πρέπει να είχε αδειάσει όλο το σωληνάριο της κρέμας, δεν καταλάβαινα τίποτα απολύτως. Έλα να μου τον παίξεις της λέω, ξαπλώνω, της προτείνω να βγάλω την καπότα, όχι λέει, πάσο εγώ και χωρίς να έχω πλήρη στύση μου τον πιάνει με τα 2 δάχτυλα και μου τον ζουλάει πάνω κάτω σε βαθμό που δυσανασχέτησα. Προσπάθησα να της πιάσω το χέρι, να της δείξω τέλος πάντων πώς επιθυμούσα να γίνει, λίγα σκάμπαζε, έκλεισα τα μάτια, της έπιασα πάλι το κωλομέρι, αυτοσυγκεντρώθηκα και κατάφερα να χύσω. Απ' έξω με περίμενε ένα φιλαράκι πίσω από ένα παρκαρισμένο φορτηγό μήπως και περάσει και τον δει κάνας γνωστός και είπα την ίδια κουβέντα που επαναλαμβάνω κάθε φορά σε αντίστοιχες περιπτώσεις: "Με σιχάθηκα, δεν ξαναπάω μπουρδέλο" (μέχρι την επόμενη φορά).