Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Επίσκεψη, σήμερα 16/2 και ώρα 13:00. Αναφέρομαι στο πάνω από τα δύο σπίτια. Η κοπέλα λεγόταν Άννα και η υπηρεσία του σπιτιού, ακολουθώντας τις προσταγές της μόδας, δήλωσε πως είναι από την Ισπανία. Αν την έβλεπα, χωρίς να μιλήσουμε ("μιλήσουμε", τρόπος του λέγειν, διότι η επικοινωνία ήταν επιπέδου "εγώ ταρζάν, εσύ Τζέην"), θα έλεγα πως είναι, είτε από Βουλγαρία, είτε απο Ρουμανία. Η προφορά της, όμως, τολμώ να πω πως με έβαλε σε σκέψεις, μήπως κατάγεται, όντως, από κάποιο μεσογειακό κράτος. Αφού ξεκινήσαμε με την υπηρεσία, να πω πως ήταν ευγενέστατος, μου έδειξε πως δυναμώνει το φως, σε περίπτωση που το χρειαστώ, που έχει "εφεδρικό" χαρτί και με διαβεβαίωσε πως η Άννα, δε μας βλέπει σαν χαρτονομίσματα των 20 Ευρώ και πως θα έχουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε (το πρώτο πληθυντικό, ήταν δικό του, όχι δικό μου). Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν ήταν ο γνωστός υπέρβαρος αλλοδαπός, αλλά κάποιος έλλην τοιούτος.

Η Άννα είναι περί το 1,60, με αρκετά παραπανίσια κιλά. Μάυρα σγουρά μαλλιά, μάκρους μέχρι λίγο κάτω από το ύψος των αυτιών και αρκετά σκούρα επιδερμίδα. Η κατανομή του λίπους στην περιοχή των γλουτών, μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη, στη μέση ελληνίδα νοικοκυρά. Αν προτιμάς το κάτι παραπάνω στην εν λόγω περιοχή, αντιαισθητικό δεν το λες. Τη διαφορά, τουλάχιστον στα μάτια του γράφοντος, έκανε το στήθος της. Θα το χαρακτήριζα ως "3,5". Αρκετοί, δε θα δυσκολεύοταν να βάλουν παραπάνω.

Στο δωμάτιο, τώρα, τα πράγματα ήταν ψιλοαπογοητευτικά. Εκτός του ότι δε μιλούσε ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά, προσπάθησε να κάνει κάποια υποτυπώδη προκαταρκτικά, διάρκειας 30 δευτερολέπτων, φόρεσε το προφυλακτικό σε όργανο το οποίο δε βρίσκοταν σε στύση και ξεκίνησε μία κάκιστη πεολειχία. Χρησιμοποιούσε, καθ' όλη τη διάρκεια και τα δύο της χέρια, ενώ τα δόντια της με πονούσαν αρκετά. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι προσπαθούσε να βγάλει κάποιες ερεθιστικές κραυγές, οι οποίες το μόνο που θα μπορούσαν να καταφέρουν, είναι να με κάνουν να ξεχάσω των πόνο των δοντιών της. Σταμάτησε μόνη της με τη συμπλήρωση ενός λεπτού περίπου (πλήρης στύση ακόμα δεν είχε επέλθει, ακόμα) και ανέβηκε από πάνω, χωρίς να ρωτήσει. Το μοναδικό καλό ήταν ότι στηρίχτηκε στα πέλματά της και όχι στα γόνατα. Ο ρυθμός, όμως ήταν κακός και διακεκομμένος. Η εύκολη και απροβλημάτιστη πρόσβαση στο στήθος της, έσωζε την κατάσταση. Όταν κούραστηκε, έγειρε προς τα πίσω και μου είπε να αναλάβω, εγώ. Τα ανοίγματά της, θα τα χαρακτήριζα, απλώς,ως συμπαθητικά. Κάτι άκρως αντιερωτικό, ήταν η διαπίστωση ότι οι γάμπες της ήταν αξύριστες. Πρόσπαθησα να μην το σκέφτομαι και επικεντρώθηκα στο στήθος. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν είχε κανένα πρόβλημα από τη συνέχή και, κατα περιόδους έντονη χρήση του. Με αρκετή προσπάθεια από την πλευρά μου και χωρίς να αλλάξουμε άλλη στάση, ήρθε το τέλος. Δε βιάστηκε να φύγει και με κράτησε, λίγο, μέσα της. Γενικότερα, η διαφήμιση περί μη βιασύνης, ήταν αληθινή, αλλά θα πρέπει να επισημάνω πως ήμουν ο μόνος πελάτης στο και στο δωμάτιο και στο σαλόνι. Ένα σημείο που ενδιαφέρει αρκετούς, είναι πως η λιπαντική ουσία που είχε χρησιμοποιήσει, ήταν σε απολύτως λογική ποσότητα.

Εν κατακλείδι, θα έλεγα σε κάποιον να πάει να τη δει, μόνο αν γνώριζα ότι τον ενδιαφέρει, αποκλειστικά, το μεγάλο στήθος (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, αδικείται από την πρώτη ματιά στο σαλόνι. Έιναι μεγαλύτερο.). Αν όχι, δε θα χάσετε τίποτα, αν δεν ανεβείτε.