Αγκύρας 9 (Μπουρδέλα) Άγιος Παντελεήμονας/Πλατεία Βικτωρίας

Ζώντας σε έναν κόσμο, που πάει από το κακό στο χειρότερο...

Ήταν ένα μεσημέρι καθημερινής, πέρυσι τον Νοέμβριο. Ο καιρός ήταν καλοκαιρινός και δεν θύμιζε σε τίποτα, ότι είχαμε Φθινόπωρο.
Μήπως πάει και τίποτα σωστά, στην σημερινή εποχή που ζούμε! Όλα γίνονται από την ανάποδη και το βλέπω να συμβαίνει παντού, σε όλα τα επίπεδα: Άεργοι και τεμπέληδες δίνουν εργασιακές συμβουλές και προτείνουν δουλειές, σε άτομα με χιλιάδες ένσημα στην πλάτη τους. Αστράτευτοι και ανυπότακτοι ασκούν κριτική σε Στρατηγούς και ονειρεύονται πολέμους, μάχες και αλύτρωτες πατρίδες. Ανοργασμικές τύπισσες, που έχουν να γαμηθούν πέντε χρόνια, εμφανίζονται στην τηλεόραση, συστήνονται ως "Sex Editors" και δίνουν συμβουλές για καλό και σωστό sex. Κλέφτες και απατεώνες βγαίνουν παγανιά και παριστάνουν τους φιλάνθρωπους. Βύσματα και παρτάκηδες, που έχουν καβατζωθεί στο Δημόσιο ή σε καλές θέσεις του Ιδιωτικού Τομέα, πατώντας επί πτωμάτων, υποκρίνονται τους αλτρουιστές. Άθεοι και άθρησκοι, που δεν έχουν συμμετάσχει σε κανένα Μυστήριο της Εκκλησίας, κουνάνε το δάχτυλο σε Αρχιερείς.
Ζούμε σε μια χώρα, που προκόβουν μόνο οι μέτριοι και οι χαβαλέδες, με τους άξιους να αγνοούνται προκλητικά. Σε μία εποχή, που το ωραίο θεωρείται άσχημο, ο έξυπνος λογίζεται χαζός και τούμπαλιν. Εάν είσαι, στην Ελλάδα του σημέρα, κάνα εμφανίσιμο παλικαράκι, έχεις την δουλίτσα σου, το όχημα σου, τις απόψεις σου, τα χόμπι και τις δραστηριότητες σου, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα σε φάει η μαρμάγκα και η αγαμία.
Εκείνη την ημέρα αποφάσισα να κατέβω στην πιάτσα. Επέλεξα την πρωινή βάρδια γιατί, αφενός έχει ησυχία, αφετέρου το πρωί γίνονται τα καλύτερα γαμήσια. Πήγα στο γκαράζ, έβαλα μπρος την μηχανή, καβάλησα το "ερπετό", πάτησα το γκάζι και ξεκίνησα για το κέντρο της Αθήνας.
Μια φλεγματική πόλη, γεμάτη από άρρωστες γειτονιές. Μέσα σε αυτές τις γειτονιές ζουν και κινούνται οι κάτοικοι της: Ένας συρφετός από κομπλεξικούς, συμπλεγματικούς, Δράκους, ζηλόφθονους, μίζερους, συμμορίες ανηλίκων, κακοποιούς, ανώμαλους, παιδεραστές, παραβατικούς και ψυχοπαθείς. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα απολειφάδια βρισκόταν και ένα τραβεστί-τιμωρός. Είχε διακορεύσει έναν κόπανο, από την Σαλαμίνα, ο οποίος γούσταρε τα ξινά. Παρέμενε ασύλληπτο, καραδοκούσε μέσα στο σκοτάδι και έσκιζε κωλαράκια ανυποψίαστων τύπων, οι οποίοι έψαχναν για περίεργες φάσεις. Μια αμαρτωλή πόλη, βγαλμένη μέσα από τον πιο νοσηρό νου. Ένα κακέκτυπο της Γκόθαμ Σίτυ. Η μόνη διαφορά είναι, ότι ούτε ο Μπάτμαν μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Εάν με είχες μπροστά σου, θα με ρωτούσες και με το δίκιο σου:
- "Πως πήρες την απόφαση και πήγες στο κέντρο αυτής της επικίνδυνης πόλης, που μας περιγράφεις";
- Μα, φτωχέ μου αναγνώστη, ποιος σου είπε ότι πήγα ο ίδιος, αυτοπροσώπως.
- Δηλαδή, έστειλες κάποιον άλλον;
- Έστειλα τον κακό μου εαυτό. Να σου το κάνω, λοιπόν, πενηνταράκια:
Λίγο πριν κατέβω στο Κέντρο, μπήκα σε ένα κομμωτήριο και ζήτησα από τον κομμωτή να με κουρέψει μοϊκάνα, σαν τον Ρομπέρτ Ντε Νίρο, στην ταινία "Ο Ταξιτζής". Με αυτό το στυλ, καβάλα στην μηχανή, έσπερνα τον τρόμο. Όλοι οι οδηγοί απέφευγαν να μου κάνουν παρατήρηση και να μου κορνάρνουν. Απέφευγαν ακόμα και να με κοιτάξουν στα μάτια. Θυμάμαι, σε άλλη φάση, να μπαίνω σε ένα ζαχαροπλαστείο και η πωλήτρια να με πλησιάζει έντρομη, για να με εξυπηρετήσει. Αφήστε, δε και την ευγένια που εισέπρατα από όλους. "Φοβέρα θέλατε, κουφάλες", που έλεγε και ο συγχωρεμένος Στάθης Ψάλτης! Έφτασα έξω από το μπουρδέλο της οδού Αγκύρας 9. Χτύπησα το κουδούνι, μου άνοιξε μια αδιάφορη τσατσά και με οδήγησε στο σαλόνι. Κάθισα σε ένα καναπέ και χάζευα τον χώρο, καθώς προσπαθούσα να θυμηθώ, που είχα ξαναδεί παρόμοιο τσαρδί. Η υπηρεσία μου παρουσίασε την Ντάρια. Ένα καλλίγραμμο milfόνι, με μυστήριο πρόσωπο και ωραία μάτια. Πρόγραμμα νορμάλ και ελεύθερο στοματικό, τελειωτικό. Πλήρωσα το παράβολο, μπήκα στο δωμάτιο, γδύθηκα και την περίμενα. Αυτή ήρθε, μετά από λίγα λεπτά. Έβγαλε τα εσώρουχα και ξάπλωσε δίπλα μου. Αρχίσαμε κατευθείαν τα γλωσσόφιλα και το μπαλαμούτι. Της έγλυφα, για αρκετά λεπτά, τα όμορφα και μικρά βυζιά της και το βελούδινο κορμί της. Στην συνέχεια ξάπλωσα και απόλαυσα το ζεστό τσιμπούκι της και το γλύψιμο των αρχιδιών μου. Το τέλος δεν άργησε να έρθει και της τα έδωσα όλα στο στόμα. Αυτή, όμως, δεν τα πήρε όλα μέσα, με αποτέλεσμα να αφήσει τα υπόλοιπα έξω και να με κάνει χάλια. Ήταν το μοναδικό φάουλ που έκανε, σε όλη την συνεδρία. Σηκώθηκα και πήγα να πλυθώ. Με ρώτησε την ηλικία μου, αλλά δεν της απάντησα ποτέ. Αυτή με έκανε 21 ετών, κάτι το οποίο με παραξένεψε, καθώς είμαι πολύ μεγαλύτερος. Ντύθηκα, χαιρέτησα την τσατσά και βγήκα έξω. Όμως, δεν ήμουν ικανοποιημένος και συνέχισα την τσάρκα. Μπήκα στο Διδύμου 18Β. Εκεί δούλευε η Ελένη, η γνωστή Γυφτό-Βουλγάρα. Σαλονάρισε μόνη της και αυτοπαρουσιάστηκε. Μετά από μία σύντομη στιχομυθία, τσίμπησε το παράβολο και με έμπασε στα ενδότερα. Μπήκε μέσα στο δωμάτιο και με βρήκε να την περιμένω ολόγυμνος. Σηκώθηκα, την αγκάλιασα και άρχισα να ρουφάω τα βυζιά της. Η συγκεκριμένη, αν και κάνει φουλ πρόγραμμα, αποφεύγει τα φιλιά και το χύσιμο στο στόμα. Ξάπλωσα και την διέταξα να μου γλύψει τα αρχίδια. Αυτή υπάκουσε και άρχισε ένα επιθετικό γλύψιμο. Ρουφούσε με πάθος και μανία τα τριχωτά μου αρχίδια, καθώς είχα κάνα τρίμηνο να ξυριστώ. Την έστησα στα τέσσερα και προσπάθησα να την γαμήσω. Όμως, αν και καυλωμένος, δεν μπόρεσα να επιτύχω στύση και δεν μπήκα καν μέσα της. Μάταια τον έπαιζα και τον έτριβα πάνω στο γυμνό κορμί της. Αφού είδα και απόειδα, της είπα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω και την έδιωξα από το δωμάτιο. Ντύθηκα, άνοιξα την πόρτα του δωματίου, την χαιρέτησα και βγήκα έξω. Ανέβηκα στην μηχανή και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Όπως διέσχιζα τον δρόμο, ένα ελαφρύ αεράκι χτυπούσε το πρόσωπο μου. Με δρόσιζε, αλλά παράλληλα μου έφερνε ένα αίσθημα δυσφορίας, καθώς διαχέονταν μία τοξικότητα και μία αρνητικότητα στην ατμόσφαιρα. Οδηγώντας την μηχανή, μέσα στην κίνηση, είχα την δυνατότητα να παρατηρώ τους ανθρώπους, που περπατούσαν τριγύρω μου. Άνθρωποι εγωπαθείς και νάρκισσοι, χωρίς ψυχή και συναισθήματα. Όλοι κινούνταν και μιλούσαν με κάποιον, στο κινητό. Παραδόξως, δεν έφταναν σε κάποιον προορισμό και δεν συναντούσαν κανέναν. Ανάμεσα σε αυτή την άψυχη ανθρωπόμαζα "φυσούσε" πολύ μοναξιά, καθώς οι περισσότεροι είτε ήταν μόνοι τους, είτε αισθάνονταν μόνοι. Παρατήρησα, επίσης και αρκετά ζευγάρια. Όμως, παρόλο που είχαν δίπλα τους έναν σύντροφο, δεν διέκρινα πουθενά έρωτα και αγάπη. Παράλληλες ζωές, οι οποίες δεν συναντιόντουσαν πουθενά. Πραγματικά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: Να είσαι μόνος σου ή να είσαι μαζί με κάποιον και να μην υπάρχει συναίσθημα. Εκτός από μοναξιά, ανάμεσα τους "φυσούσε" και πολύ υποκρισία: Αλληλέγγυοι διαδηλώνουν υπέρ των φτωχών, με την βασική προϋπόθεση να μην είναι αυτοί οι φτωχοί. Αντιρατσιστές στηρίζουν υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα, αλλά συνάπτουν ερωτικές σχέσεις, αποκλειστικά, με τύπους που έχουν six pack και γκόμενες fitness. Εργατοπατέρες μάχονται για το δίκιο των εργατών και κάνουν βάρδια μία φορά το εξάμηνο. Ακτιβιστές, που τάσσονται κατά των διακρίσεων, παλεύουν για τα δικαιώματα των gay, αλλά δηλώνουν πως εάν το παιδί τους γεννηθεί ομοφυλόφιλο, αυτοί θα αυτοκτονήσουν. Η λογική τους είναι "μακριά το αγγούρι από τον κώλο μου και όπου θέλει ας πάει". Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί! Καθώς ήμουν βυθισμένος, στις σκέψεις μου, έφτασα κοντά στην Σπύρου Πάτση, χωρίς να το καταλάβω. Ξαφνικά ανασκουμπώθηκα, καθώς θυμήθηκα ότι σε αυτή την περιοχή δρούσε ένας Serial Killer γατών.
- Ώπα, Παππού, basta! Ο τύπος δολοφονούσε γάτες, εσύ γιατί φοβήθηκες;
- Γιατί ο Παλιός δεν είναι κάνα χάπατο. Είναι γάτα με πέταλα και σπινιάρει στο γιαούρτι!
Πάτησα το γκάζι και χάθηκα μέσα στην Λεωφόρο. Πλέον, δεν παρατηρούσα και δεν έβλεπα κανέναν. Περνώντας πάνω από μία γέφυρα, ατένησα από ψηλά την γκρίζα πόλη. Απλώνονταν από το λιμάνι του Πειραιά, μέχρι την Κηφισιά και τα υπόλοιπα βόρεια προάστεια. Γεννιόταν με συσπάσεις και αναφωνητά. Πέθαινε, κάτω από το ίδιο της το βάρος. Μεσα στα σπλάχνα της υπήρχαν μεγάλα κτίρια, μεγάλοι δρόμοι, αλλά μικροί άνθρωποι. Το χρήμα ήταν ο θεός τους και η τρέλα, η επίσημη θρησκεία τους. Ένιωθα ότι δεν ανήκω εκεί έξω, ότι δεν ήμουν ίδιος με αυτούς. Ήμουν σαν ένα είδος ιού, μέσα σε αυτό το άρρωστο σύστημα. Πάρκαρα την μηχανή στο γκαράζ και μπήκα στο σπίτι μου. Ήμουν προβληματισμένος, για όσα είδα και αισθάνθηκα. Η μόνη θετική σκέψη, που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση, να είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Μπορεί να υπήρχαν και άλλοι, οι οποίοι είχαν τις ίδιες σκέψεις και τους ίδιους προβληματισμούς. Εάν εσύ, που διαβάζεις αυτή την κριτική, είσαι ένας από αυτούς, σε ενημερώνω ότι υπάρχει ελπίδα και δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι και να απελπίζεσαι. Στο τέλος πάντα κερδίζουν οι καλοί. Οι κακοί και οι ηλίθιοι ηττώνται!