Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ένα απόγευμα με καταγάλανο ουρανό, καταμεσής ενός Φθινοπώρου που δεν έλεγε να έρθει, έχοντας όμως επηρεάσει αρνητικά το θυμικό μου, οδηγούσα προς το ραντεβού με την Anna. Ήμουν αργοπορημένος και ελαφρά αγχωμένος σε μεσοδιάστημα εργασίας. Διάλεξα την Anna, γιατί με είχαν δελεάσει οι φωτογραφίες της και είχα αφήσει τη φαντασία μου να οργιάσει μέσα στο βρακί της.

Για το σμίξιμο μας αποτάθηκα σε ένα ποταπό χάνι, κοντά στην Εθνική οδό. Από τα διπλανά δωμάτια ακούγονταν άναρθρες κραυγές, πράγμα φυσιολογικό, γιατί αυτό το μέρος ήταν σα ζωολογικός κήπος, γεμάτος με όλα τα είδη άγριων και φασαριόζικων ζώων. Ασώματες φωνές, ψήγματα από διάφορες κουβέντες και μια γυναίκα που φώναζε λες και βρισκόταν στο κατάστρωμα ενός πλοίου, όπου ο αέρας λυσσομανούσε. Υπό αυτούς του γλυκούς ήχους άνοιξα κάπως αμήχανα την πόρτα που κτύπησε. Αντίκρυσα την Anna, σκαρφαλωμένη σε υπέρψηλες γόβες, μέσα σε ένα κοντό balloon πράσινο φόρεμα, που την έδειχνε από μακριά τουλάχιστον, σαν κοριτσάκι. Σαν κοριτσάκι, γιατί η ηλικία της πρέπει να είναι γύρω στα 30, όπως μαρτυρά το πρόσωπο της. Η πέμπτη φωτογραφία, αυτή που κάθεται στο τραπέζι, την εκφράζει καλύτερα. Λίγο περισσότερο σπασμένο απ’ ότι εμφανίζεται. Το σώμα της όμως, σαν μια ανάσα φρέσκου αέρα, πρέπει να χρησιμοποιεί για την ηλικία κάποιο άλλο μετρικό σύστημα. Ραφινάτο, με γοητευτική αυθάδεια, με προφανή τη χρήση του χρυσού κανόνα ανάμεσα στα αδύνατο και στο θηλυκό, ντελάλης της σύγχρονης ρωσικής γλυπτικής. Όπως διαπίστωσα λίγο αργότερα, πραγματικό ύψος γύρω στο 1,70 με φυσικό στήθος 3άρι, που πρόδιδε όμως διακριτικά την πραγματική της ηλικία. Προχώρησε λικνίζοντας τα υπέροχα ευλύγιστα οπίσθια της, την ελάχιστη απόσταση μέχρι την άκρη του δωματίου και στάθηκε για λίγο να μου συστηθεί. Μου ζήτησε την άδεια να χρησιμοποιήσει το μπάνιο και αποχώρησε προσθέτοντας μερικές ακόμη νότες στην κουνιστή και σαγηνευτική μελωδία του περπατήματος της.

Βγήκε μετά από λίγο, μέσα σε ένα μαύρο προκλητικό κορμάκι, ενώ κρυστάλλινες σταγόνες κρέμονταν σα μαργαριταρένια σκουλαρίκια από τα αυτιά της. Έξυπνη γυναίκα, παρατήρησε ότι ήμουν κακοδιάθετος και σκεπτικός. Αλλάξαμε δυο κουβέντες και μου μίλησε σαν να ήμασταν φίλοι. Με προβλημάτισε, γιατί ενώ ήμουν κατσούφης, αυτή μπορούσε και χαμογελούσε, έχοντας αντικειμενικά, όπως και μου εξήγησε, πολύ σοβαρότερες έννοιες από τις δικές μου. Βρέθηκε σύντομα μόνη από τα ρούχα της, γυμνή και διαθέσιμη να χρησιμοποιήσει το κορμί της για να με βοηθήσει να μη σκέφτομαι.

Δεν είπαμε τίποτα άλλο, δεν χρειαζόταν να κουβεντιάζουμε. Δεν χρειαζόμασταν λόγια για να πούμε μια ιστορία που πολλοί άλλοι είχαν πει πριν από μας. Δεν ήταν αυθεντική, αλλά έμοιαζε να είναι μια σχεδόν βουβή ταινία, που έμοιαζε οικεία και καινούργια. Μια έγκυρη εναλλακτική στον υλιστικό κόσμο μας, που γεμίζει προσωρινά το τεράστιο κενό της ζωής. Πιο σύντομα απ’ όσο θα ήθελα, βρέθηκε σκυμμένη επάνω μου, με τα μαλλιά της χυμένα σαν ραχιαίο πτερύγιο κάποιου εξωτικού χρυσόψαρου και τα ως άνω οπίσθια να αντικατοπτρίζονται ξεδιάντροπα στον επιτοίχιο καθρέπτη, χάσκοντας ορθάνοιχτα σαν το σπήλαιο του Αλή Μπαμπά. Βρεθήκαμε μπλεγμένοι σαν δυο πρωτόγονες μορφές, σμιλεμένες στο ίδιο κομμάτι πέτρας, χωρίς να αισθάνεται κανείς μας το βάρος του μέλλοντος πάνω στο παρόν μας. Μετά από κάποιες στιγμές ζωώδους μαγείας, το τέλος ήρθε στο στόμα της, σα μια φιλήδονη εστέτ και την Anna να απομακρύνεται στο μπάνιο.

Είχε μείνει όμως μια πικρία στον αέρα κι ενώ κάναμε έρωτα για να ξεχάσουμε όλα αυτά για τα οποία μιλάγαμε, βρεθήκαμε να μιλάμε γι’ αυτά που ξεχάσαμε. Η Anna, πιο πρακτική, το ξέκοψε, αλλά για μένα ήταν ήδη αργά. Το στόμα της Anna σε συνδυασμό με το χέρι της, να προσπαθεί να έχει επάνω μου μια μαγική επίδραση, σα τη φλογέρα με το φίδι, αλλά το φίδι έμενε στο καλάθι του … Ένοιωθα σαν το μαρτύριο του ημίθεου Τάνταλου, τόση πίκρα όση ένας ευνούχος μέσα σ' ένα χαμάμ γεμάτο παρθένες. Μια αλλόκοτη πραγματικότητα, σαν την πρωτεύουσα της Μπανανίας που της είχαν τελειώσει οι μπανάνες. Την Anna από την άλλη την είχε πιάσει ένα άγχος, να δίνει αγόγγυστα τον καλύτερο της εαυτό, αργά, γρήγορα, με πάθος κι εγώ ένας Σαμψών με κομμένα μαλλιά στην αγκαλιά της Δαλιδά …

Εμείς καθυστερούμε, ο χρόνος δεν το κάνει. Σταμάτησα την Anna από την μισοτελειωμένη προσφορά της. Προσπάθησε να χαμογελάσει, αλλά το εσωτερικό της κομμάτι, εκείνο που έκανε το χαμόγελο πραγματικό, είχε χαλάσει. Το ήξερε. Το ήξερα κι εγώ.

Το παρελθόν γίνεται κάθε χρόνο ακόμη μεγαλύτερο από το μέλλον. Τα χρόνια συναθροίζονται σαν παρατεταγμένες αποσκευές. Όλοι μας έχουμε εθιστεί στις ατομικές επιδιώξεις, που θέλουμε να τις ολοκληρώσουμε προτού Εκείνος θυμώσει με τους τύπους που έκλεψαν τον καρπό του αγαπημένου του δέντρου. Τότε έρχεται η συνείδηση, που αν πιστέψουμε τον πρίγκιπα Άμλετ, μας κάνει όλους δειλούς. Τότε ακούμε το Θάνατο, να παίζει την κατάμαυρη ρομβία του και εμείς αρχίζουμε να χορεύουμε θλιβερά στον χαοτικό και καταθλιπτικό ρυθμό της που αντηχεί αμείλικτα.

Η ζωή όμως, μας χρωστά κάτι παραπάνω και ας πάνε στο διάολο οι συνθήκες. Στην πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο κρατάνε οι περισσότεροι άνθρωποι τα βιβλία της ζωής τους …