Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τα δύο μπουρδέλα της Αλκαμένους σήμερα το πρωί ήταν ανοιχτά, μιας κι η λαϊκή αγορά του Σαββάτου, μέχρι το τέλος του έτους, θα λειτουργεί λίγο πιο πάνω, στη Μιχαήλ Βόδα. Απ' του χρόνου και για τους επόμενους έξι μήνες, το Σάββατο, τα συγκεκριμένα πορνεία θ' ανοίγουν μετά τις πέντε το απόγευμα.
Στο εσωτερικό βρήκα την υπηρεσία που τελευταία συναντάω εκεί, «περάστε καθίστε!», η οποία αμέσως κάλεσε την πόρνη της βάρδιας, «έλα κουκλί μου να σε δούμε!»
«Γεια σουουου!», με χαιρέτησε εκείνη πλησιάζοντας. Επρόκειτο για μια χαμηλού αναστήματος γυμνόστηθη νεαρή, με ίσιο κατάξανθο σκληρό (απ' την πολύ λακ) μαλλί μέχρι την πλάτη της ψηλά, ομορφούτσικο προσωπάκι, μικρό στήθος, καλοφτιαγμένο κορμάκι, ψιλοαξύριστες μασχάλες, ωραίο κωλαράκι, χυτά ποδάρια.
«Ρωσιδούλα! Την έχουμε ξαναδεί;», θέλησε να μάθει η τσατσά ρωτώντας σε πρώτο πληθυντικό. «'Οχι», της απάντησα και στη συνέχεια στράφηκα προς την κοπέλα για να ρωτήσω τ' όνομά της.
«Νίκη!», την πρόλαβε εκείνη και συνέχισε, πάντα σε πρώτο πληθυντικό: «Τσιμπουκάκι ελεύθερο τελειωτικό, εάν θέλουμε, πισωκολλητό, από πάνω, ελεύθερα πιασίματα, ωραίο εξήντα εννιά –στο 69 κάνει γλειψιματάκι από πάνω μέχρι κάτω–, κάνει κι ισπανικό κι είναι αστεράκι!»
Τελικά πλήρωσα ένα εικοσάρι και πέρασα στο κατασκότεινο αλλά ικανοποιητικό δωμάτιο. Πάντα εκεί τυχαίνει να με βάζουν...
Η Νίκη άνοιξε την πόρτα μου, «γεια σου μωρό μου, τι κάνεις;», αφού πρώτα τέλεψε με τον διπλανό. Μετά από κανένα δεκάλεπτο δηλαδή.
Αφήνοντας τη συσκευασμένη καπότα στο κρεβάτι πλάι μου, ξεκίνησε με ήπιο ακρογλώσσιο γλείψιμο απ' τις θηλές μέχρι τις μηροβουβωνικές πτυχές μου. 'Εκανε κι ένα συντομότατο πέρασμα απ' τα αξούριστα αρχίδια μου, ενώ βλέποντας το «πουτσάκι», όπως προσφάτως είχε πει κάποια ψυχή, να έχει γίνει πούτσα, με ρώτησε εάν την πίπα θα την ήθελα με ή χωρίς προφυλακτικό. Απάντησα, «με». Ακολούθησε ένα αργό, βαθύ τσιμπούκι διαρκείας, με συχνή οπτική επαφή, που έκανε τη στύση μου ικανή για διείσδυση. Ζήτησε να περάσουμε στο σεξ. Πρώτα τη γάμευσα (νιώθοντας ικανοποιητικά) στη στάση των άνοων ζώων. «Πλαφ, πλαφ, παλφ», χωρίς πολύ «κρικ, κρικ, κρικ» απ' το κρεβάτι. Μετά την ανέβασα από πάνω. Εκεί στην αρχή το πήγε μαλακά, αφήνοντας σιγανούς αναστεναγμούς. Βέβαια σιγά σιγά ανέβαζε ρυθμούς (εγώ απλώς ακολουθούσα, απολαμβάνοντας την πρόστριψη), με τους αναστεναγμούς της να μεταβάλλονται σε όλο και πιο έντονους βόγγους κι οι ήχοι των ελασμάτων της κλίνης, από «κρικ», να μετατρέπονται σε «κρακ», μέχρι που έπειτα από ένα πνιχτό δικό μου «Ωωωχ!...» απότομα σταματήσουν... Τότε ρώτησε: «Φίνις;». 'Οντως είχα «φίνις», εεε, είχα τελειώσει ήθελα να πω... Είδα και την ώρα... Οκτώμισι λεπτά απ' την στιγμή που είχε μπει. Αλλά δεν καθυστέρησε, ξεκίνησε αμέσως!
Περίπου τρία λεπτά μετά την έξοδό της απ' την κάμαρα κι ενώ εγώ έβαζα το πανωφόρι μου, ξαφνικά άκουσα την πόρτα ν΄ανοίγει! «Πώς μας φάνηκε η μικρούλα;». 'Ηταν η υπηρεσία που ρωτούσε, πάντα σε πρώτο πληθυντικό. «Καλή», απάντησα. «Ευχαριστημένος; Τα κάνει αυτά που λέω;», θέλησε να μάθει. «Τα κάνει, τα κάνει», της επιβεβαίωσα. «Να 'στε καλά!», είπε κι έκλεισε την πόρτα.
Περίεργη μου φάνηκε η αδιακρισία της. Δεν μου έχει ξανασυμβεί...