Λεπτομέρειες αξιολόγησης

(ημερομηνία επίσκεψης ενδεικτική) Η Βικτώρια είναι σίγουρα μια από τις πιο εντυπωσιακές παρουσίες των αθηναϊκών στούντιο. Μια γυναίκα με πρόσωπο κινηματογραφικής σταρ, σώμα άκρως θελκτικό (ειδικά για κάποια που δε βρίσκεται πια στην εφηβεία της) και καλές επιδόσεις στο δωμάτιο, σύμφωνα με τα λεγόμενα εκλεκτών συναγωνιστών. Με δεδομένα όλα αυτά, θα ήταν αμαρτία να μην επιχειρήσω να υποκύψω στα θέλγητρα της.

Ξεκινώντας να αναφέρω ότι το συγκεκριμένο στούντιο είναι από τα πιο παλιά μεταξύ αυτών που παραμένουν ακόμη σε λειτουργία, με ότι αυτό συνεπάγεται. Τα δωμάτια είναι πολύ μικρά, οι ανέσεις στοιχειώδεις και γενικά πιστεύω πως πρόκειται χαλαρά για το χειρότερο μαγαζί της Τριγγετοαλυσίδας.
Στα ουσιώδη τώρα. Μετά από λίγα λεπτά αναμονής μπαίνει η Βικτώρια στο δωμάτιο, κι'εκεί υπό το κανονικό φως του δωματίου, και από κοντινή απόσταση πλέον, διαπιστώνω ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της δεν έχει καταφέρει να νικήσει εντελώς τον πανδαμάτορα χρόνο. Ατέλειες και χαλαρότητες, χαρακτηριστικές της ηλικίας της, που περνάνε απαρατήρητες στο σαλόνι, γίνονται φανερές και οδηγούν στην πρώτη (μικρο)απογοήτευση.

Ελπίζοντας ότι μόλις αρχίσει το παιχνίδι θα με κάνει να ξεχάσ(τ)ω αρχίζουμε τα προκαταρκτικά. Χωρίς να μπορώ να τη χαρακτηρίσω ξεπέτα, ούτε ψυχρή, ωστόσο ήταν τυπικότατη. Έκανε τα απολύτως απαραίτητα για να μη δυσαρεστηθώ, χωρίς όμως ποτέ να με κάνει να παραμυθιαστώ, να ξεχάσω ότι είμαι με μια κοπέλα του χώρου. Η χημεία μεταξύ μας ήταν μηδενική ενώ επίσης ούτε λόγος για γλωσσόφιλα ή γλείψιμο στα μπαλάκια, όπως ανέφεραν αρκετοί συνοδοιπόροι.
Για να μην τα πολυλογώ και σας ταλαιπωρώ, το ίδιο έργο συνεχίστηκε καθ'όλη τη διάρκεια της συνεύρεσης όπου μηχανικά αλλάζαμε στάσεις με κείνη να φοράει ένα όμορφο αλλά εντελώς ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη κι'εμένα να σκέφτομαι πως θα σώσω την παρτίδα. Τελικά επειδή η Πολωνέζα είναι αν μη τι άλλο άψογη επαγγελματίας και πολύ όμορφη γυναίκα, τα κατάφερα χωρίς να ταλαιπωρηθούμε υπέρ του δέοντος.
Εκεί συνέβη άλλο παράδοξο. Ενώ όπως προανέφερα ήταν τυπική μέχρι εκείνο το σημείο, ξαφνικά μόλις τελείωσα, ήρθε και κούρνιαξε στην αγκαλιά μου και φάνηκε να είχε όρεξη για social time. Προσωπικά όμως δεν είχα καμία διάθεση να κάνω ψιλοκουβέντα μαζί της (πόσο μάλλον στα αγγλικά) γι'αυτό και της έδωσα με τον τρόπο μου να καταλάβει πως τελειώσαμε και ήρθε η ώρα να τραβήξει ο καθένας μας το δρόμο του. Όπερ και εγένετο.

Σκεπτόμενος μετά από λίγο καιρό τη συνάντηση μου με τη Βικτώρια, μπορώ να πω ότι μου θυμίζει πάρα πολύ την αντίστοιχη εμπειρία μου με την Άννα-Μαρία τη Σαλονικιά πριν 3-4 χρόνια. Κι'εκεί είχαμε ένα μεγάλο όνομα, με διθυραμβικές κριτικές στο ενεργητικό της, που χωρίς να είναι κακή ή βιαστική στο δωμάτιο εντούτοις η χημεία μας δεν ταίριαξε με αποτέλεσμα η συνάντηση να στεφθεί με αποτυχία. Και τις δυο φορές το μόνο που θα έχω να θυμάμαι είναι ότι δε θα έχω τίποτα να θυμάμαι. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.