Bluevertigo
Μέλος
- Εγγρ.
- 6 Φεβ 2007
- Μηνύματα
- 393
- Like
- 4
- Πόντοι
- 1
Νικόλας ʼσιμος (έτσι δυο λόγια για τον Έτσι)
Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα 'μαι εγώ πια. Θα' ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.
Όσο υπήρχα με φοβόσουν. Όσο υπήρχα δε με άντεχες.
Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερο ν' αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαίνεται γελοίο.
Σήμερα συμπληρώνονται 19 χρόνια απουσίας της οντότητας Νικόλας ʼσιμος από κοντά μας. Θα πουν οι περισσότεροι, ε και τι έγινε; Σωστά, δεν έγινε και κάτι, άλλωστε και εν ζωή όταν ήταν ποιος του έδινε σημασία; Γραφικός, αλήτης, φρικιό, αναρχικός, ρεμάλι, ή αν προτιμάτε να χρησιμοποιήσουμε τον ακριβή χαρακτηρισμό, που τον Οκτώβρη του 1977 τον οδήγησε για 2 μήνες στη φυλακή, «εξέχουσα προσωπικότητα που επηρεάζει αρνητικά το κοινωνικό σύνολο».
Δε μου αρέσουν τα μνημόσυνα. Τα ίδια και χειρότερα κι αυτός. Απλά εκπληρώνω μια εσωτερική ανάγκη. Πολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις δεν έχουν θέση εδώ. Λοιδωρήθηκε αρκετά, τόσο από δεξιούς (ας είναι καλά τα βαρβάτα παλικάρια της επταετίας και της ιερής μεταπολίτευσης) όσο και από αριστερούς (και όχι από γιαλαντζί αριστερούς, αλλά από περήφανους, ανυπότακτους Κνίτες), ακόμα και από υποτιθέμενους αναρχικούς (αλλά ουδόλως άναρχους).
Δε με πειράζει αν δεν ποστάρει κανείς, δεν είναι ανάγκη άλλωστε. Σέβομαι τους ανθρώπους με αντιφάσεις και «μ΄ αρέσουν οι αποτυχημένοι άνθρωποι. Ο θρίαμβος έχει πάντα κάτι το χυδαίο και το αποτρόπαιο» (Εrnesto Sábato).
Ανεχτείτε ή τουλάχιστον αγνοείστε την αποτυχία τους.
Θέλεις να πατάς σταθερά
Σ? αρέσουν οι ρηχές θάλασσες
Σ? αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά
Εμένα μ? αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές
ʼν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι αυτό το ξέχασες που σού λεγα
μωρό μου κείνο το πρωινό
δίπλα στη σκάλα. Πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
να δημιουργώ κόσμους.
Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα 'μαι εγώ πια. Θα' ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.
Όσο υπήρχα με φοβόσουν. Όσο υπήρχα δε με άντεχες.
Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερο ν' αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαίνεται γελοίο.
Σήμερα συμπληρώνονται 19 χρόνια απουσίας της οντότητας Νικόλας ʼσιμος από κοντά μας. Θα πουν οι περισσότεροι, ε και τι έγινε; Σωστά, δεν έγινε και κάτι, άλλωστε και εν ζωή όταν ήταν ποιος του έδινε σημασία; Γραφικός, αλήτης, φρικιό, αναρχικός, ρεμάλι, ή αν προτιμάτε να χρησιμοποιήσουμε τον ακριβή χαρακτηρισμό, που τον Οκτώβρη του 1977 τον οδήγησε για 2 μήνες στη φυλακή, «εξέχουσα προσωπικότητα που επηρεάζει αρνητικά το κοινωνικό σύνολο».
Δε μου αρέσουν τα μνημόσυνα. Τα ίδια και χειρότερα κι αυτός. Απλά εκπληρώνω μια εσωτερική ανάγκη. Πολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις δεν έχουν θέση εδώ. Λοιδωρήθηκε αρκετά, τόσο από δεξιούς (ας είναι καλά τα βαρβάτα παλικάρια της επταετίας και της ιερής μεταπολίτευσης) όσο και από αριστερούς (και όχι από γιαλαντζί αριστερούς, αλλά από περήφανους, ανυπότακτους Κνίτες), ακόμα και από υποτιθέμενους αναρχικούς (αλλά ουδόλως άναρχους).
Δε με πειράζει αν δεν ποστάρει κανείς, δεν είναι ανάγκη άλλωστε. Σέβομαι τους ανθρώπους με αντιφάσεις και «μ΄ αρέσουν οι αποτυχημένοι άνθρωποι. Ο θρίαμβος έχει πάντα κάτι το χυδαίο και το αποτρόπαιο» (Εrnesto Sábato).
Ανεχτείτε ή τουλάχιστον αγνοείστε την αποτυχία τους.
Θέλεις να πατάς σταθερά
Σ? αρέσουν οι ρηχές θάλασσες
Σ? αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά
Εμένα μ? αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές
ʼν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι αυτό το ξέχασες που σού λεγα
μωρό μου κείνο το πρωινό
δίπλα στη σκάλα. Πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
να δημιουργώ κόσμους.
