Τροβαδούρος
Μέγας
- Εγγρ.
- 9 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 12.047
- Κριτικές
- 4
- Like
- 16.703
- Πόντοι
- 3.936
Ανοίγω θέμα επειδή βαριέμαι και για να έρχονται να γράφουν εδώ οι κουλτουριάρηδες και φιλόσοφοι του site.
Εγώ χέστηκα,υλιστής είμαι.
Εγώ χέστηκα,υλιστής είμαι.
Δημήτρης Λιαντίνης
- Μέλος που άνοιξε το νήμα Τροβαδούρος
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 122
- Εμφανίσεις 10K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
OP
OP
Τροβαδούρος
Μέγας
- Εγγρ.
- 9 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 12.047
- Κριτικές
- 4
- Like
- 16.703
- Πόντοι
- 3.936
Η ζωή του
Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1942 στην Λιαντίνα Λακωνίας τής κοινότητα Πολοβίτσας. Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε σε Λιαντίνης καθώς ο τόπος καταγωγής του είναι το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε κλασσικές γνώσεις και ανθρωπολογία. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους Μολάους Λακωνίας. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη γερμανική γλώσσα, διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών. Από το 1973 μέχρι το 1974 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στις Θεσπιές Βοιωτίας και το 1974-75 στο Γυμνάσιο Αρρένων στη Θήβα. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978 έγινε Διδάκτωρ με βαθμό «άριστα» και θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».
Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Aγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε εντεταγμένο ελληνικό σχολείο στο Λουντβιχσχάφεν. Εκτός του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων, σε διάφορα ΠΕΚ και στη Σχολή της Αστυνομίας.
Ήταν συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Επίσης απέδωσε στην ελληνική το «Ίδε ο Άνθρωπος» του Νίτσε.
Το 1973 παντρεύτηκε την καθηγήτρια θεολογίας, Νικολίτσα Γεωργοπούλου. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη.
Ο θάνατός του
Την 1η Ιουνίου 1998 ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε αφήνοντας γράμμα προς την κόρη του, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε. Η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη, λόγω ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ. Στις 6 Ιουλίου του 2005, ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος ήταν ο μόνος που γνώριζε το σημείο θανάτου του, οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα κείτονταν ο ίδιος[8]. Αργότερα ο αδερφός του, Γιώργος Νικολακάκος, αποκάλυψε ότι ο Λιαντίνης είχε δώσει ακριβείς οδηγίες για πότε να αποκαλυφθεί το μέρος του που βρισκόταν[9]. Όπως έγραψε στο τελευταίο γράμμα στην κόρη του, είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή[10].
Μετά την ανεύρεση του σκελετού, έγιναν ιατροδικαστικές εξετάσεις[11] που κατέληξαν ότι ο νεκρός ήταν ο Λιαντίνης[6]. Όμως άφησαν αναπάντητο το πώς πέθανε, δεδομένου ότι δεν ανευρέθη στις τοξικολογικές εξετάσεις κάποια ουσία που να επιφέρει τον θάνατο. Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου. Ωστόσο θεωρείται βέβαιο ότι πέθανε τις πρώτες μέρες του Ιουνίου του 1998[12]. Παρότι η επιθυμία του ίδιου ήταν αν βρεθούν τα οστά του να μείνουν στον Ταΰγετο[12], τελικά ενταφιάστηκαν στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών Κορινθίας[12][13].
Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1942 στην Λιαντίνα Λακωνίας τής κοινότητα Πολοβίτσας. Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε σε Λιαντίνης καθώς ο τόπος καταγωγής του είναι το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε κλασσικές γνώσεις και ανθρωπολογία. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους Μολάους Λακωνίας. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη γερμανική γλώσσα, διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών. Από το 1973 μέχρι το 1974 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στις Θεσπιές Βοιωτίας και το 1974-75 στο Γυμνάσιο Αρρένων στη Θήβα. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978 έγινε Διδάκτωρ με βαθμό «άριστα» και θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».
Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Aγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε εντεταγμένο ελληνικό σχολείο στο Λουντβιχσχάφεν. Εκτός του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων, σε διάφορα ΠΕΚ και στη Σχολή της Αστυνομίας.
Ήταν συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Επίσης απέδωσε στην ελληνική το «Ίδε ο Άνθρωπος» του Νίτσε.
Το 1973 παντρεύτηκε την καθηγήτρια θεολογίας, Νικολίτσα Γεωργοπούλου. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη.
Ο θάνατός του
Την 1η Ιουνίου 1998 ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε αφήνοντας γράμμα προς την κόρη του, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε. Η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη, λόγω ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ. Στις 6 Ιουλίου του 2005, ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος ήταν ο μόνος που γνώριζε το σημείο θανάτου του, οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα κείτονταν ο ίδιος[8]. Αργότερα ο αδερφός του, Γιώργος Νικολακάκος, αποκάλυψε ότι ο Λιαντίνης είχε δώσει ακριβείς οδηγίες για πότε να αποκαλυφθεί το μέρος του που βρισκόταν[9]. Όπως έγραψε στο τελευταίο γράμμα στην κόρη του, είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή[10].
Μετά την ανεύρεση του σκελετού, έγιναν ιατροδικαστικές εξετάσεις[11] που κατέληξαν ότι ο νεκρός ήταν ο Λιαντίνης[6]. Όμως άφησαν αναπάντητο το πώς πέθανε, δεδομένου ότι δεν ανευρέθη στις τοξικολογικές εξετάσεις κάποια ουσία που να επιφέρει τον θάνατο. Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου. Ωστόσο θεωρείται βέβαιο ότι πέθανε τις πρώτες μέρες του Ιουνίου του 1998[12]. Παρότι η επιθυμία του ίδιου ήταν αν βρεθούν τα οστά του να μείνουν στον Ταΰγετο[12], τελικά ενταφιάστηκαν στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών Κορινθίας[12][13].
Luka Bazuka
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 29 Δεκ 2018
- Μηνύματα
- 5.340
- Κριτικές
- 1
- Like
- 6.318
- Πόντοι
- 2.356
Πολυ βαρυ βιογραφικο ο καθηγητης αλλα τι ειχε στο μυαλο του οταν εκανε αυτην την πραξη κανεις δεν μπορει να το πει με σιγουρια.Ισως διαισθανοταν το τελος του απο καποια αρρωστια!
Le Blanc
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 27 Νοε 2018
- Μηνύματα
- 1.927
- Κριτικές
- 27
- Like
- 4.223
- Πόντοι
- 1.446
Πρόσεχε τύπε θα σου έρθει καρφί ο ΚΦ και θα το μπαχαλέψει
OP
OP
Τροβαδούρος
Μέγας
- Εγγρ.
- 9 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 12.047
- Κριτικές
- 4
- Like
- 16.703
- Πόντοι
- 3.936
Μα για αυτόν το άνοιξα,να παραδειγματιστεί,μπας και μπει σε καμιά σπηλιά να ησυχάσουμε...
peter_forum
Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Φεβ 2008
- Μηνύματα
- 340
- Like
- 37
- Πόντοι
- 1
Vertor in occasum
Pornofan
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 6 Ιουλ 2019
- Μηνύματα
- 5.753
- Like
- 8.490
- Πόντοι
- 2.356
Inherent Vice
Μέλος
- Εγγρ.
- 3 Ιουν 2016
- Μηνύματα
- 97
- Like
- 22
- Πόντοι
- 0
Έχει να κάνει με την φιλοσοφία των αναχωρήτων της Ινδίας.
st@rdust
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Δεκ 2006
- Μηνύματα
- 15.653
- Like
- 1.255
- Πόντοι
- 366
καλα, μην αποκοβεις τη λεξη "υλιστης" απ τα παραπανω, και δη τη φιλοσοφια... (κι εγω υλιστης ειμαι)
ο υλισμος ειναι ενα απ τα δυο βασικα κι αντικρουομενα ρευματα της φιλοσοφικης σκεψης...(το αλλο ειναι ο ιδεαλισμος)
οσο για το δασκαλο, δυστυχως μεχρι στιγμης εχω διαβασει μονοχα το τελευταιο του βιβλιο, το "γκεμμα"... συγγραμα τοσο με στοχαστικη οσο και λογοτενικη αξια... προτεινεται να το διαβασετε
το εντυπωσιακο μ αυτον τον ανθρωπο, περα απ την υψηλη στοχαστικη και φιλοσοφικη του σκεψη, ηταν η δυνατοτητα του για απομνημονευση και απαγγελια ολοκληρων αποσπασματων αρχαιων και νεοτερων φιλολογικων κειμενων... (εγκεφαλικη μνημονικη δραστηριοτητα "υπερανθρωπου")
Luka Bazuka
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 29 Δεκ 2018
- Μηνύματα
- 5.340
- Κριτικές
- 1
- Like
- 6.318
- Πόντοι
- 2.356
Σε τι πιστευουν αυτοι;Διαισθανονται το τελος;
Εχω διαβασει την "γκεμμα" πανω απο 20 φορες....
Ο Λιαντινης ειναι ακριβως το αντιθετο απο αυτα που λεει η χριστιανικη φιλοσοφια...
εχει μια οπτικη τυπου..."ο αντρας πρεπει να ειναι αντρας,κ η γυναικα να ειναι γυναικα....βαλτην κατω κ δωστης το μουνι στο χερι..."
ο χαρακτηρισμος "αμαρτια" για κατι,ειναι αδιαφορος τελειως...
Ο Λιαντινης ειναι ακριβως το αντιθετο απο αυτα που λεει η χριστιανικη φιλοσοφια...
εχει μια οπτικη τυπου..."ο αντρας πρεπει να ειναι αντρας,κ η γυναικα να ειναι γυναικα....βαλτην κατω κ δωστης το μουνι στο χερι..."
ο χαρακτηρισμος "αμαρτια" για κατι,ειναι αδιαφορος τελειως...
citizen(1)
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 792
- Like
- 1.948
- Πόντοι
- 206
Ο Λιαντίνης απλά ότι δίδασκε σαν ακαδημαϊκός το πίστευε βαθιά και το τηρούσε. Αντίθετα από το πλήθος των ανθρώπων περπάτησε το μονοπάτι της ζώσας και δρώσας φιλοσοφίας. Είχε προϊδεάσει τους αναγνώστες των βιβλίων του και όλους όσοι παρακολουθούσαν τις παραδόσεις του στα αμφιθέατρα ότι θα φύγει μόνος του και με δική του πρωτοβουλία "...Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος..." Όπως έγραψε στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του. Υπαρξιστής Νιτσεϊκός και μέγας μύστης των προσωκρατικών φυσικών φιλοσόφων έμεινε πιστός στις ιδέες ως το τέλος
OP
OP
Τροβαδούρος
Μέγας
- Εγγρ.
- 9 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 12.047
- Κριτικές
- 4
- Like
- 16.703
- Πόντοι
- 3.936
Πως και δεν έχει βγει ακόμα κάποιος να τον βρίσει? 
st@rdust
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Δεκ 2006
- Μηνύματα
- 15.653
- Like
- 1.255
- Πόντοι
- 366
μαλλον θα περιμενε στωικα το θανατο στη σπηλια... εικαζω (ξαναλεω, εικαζω) απο ελλειψη νερου-τροφης...
δεν θα φοβηθηκε το θανατο, μεχρι το τελος, τον περιμενε -σ ολα τα σταδια μεχρι να φτασει-, εφοσον αυτος τον ειχε καλεσει...
jimy.m.
Γλομπεάρχης
- Εγγρ.
- 14 Μαΐ 2011
- Μηνύματα
- 56.149
- Κριτικές
- 171
- Like
- 20.328
- Πόντοι
- 33.988
Ε αυτο λεω κ γω
st@rdust
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Δεκ 2006
- Μηνύματα
- 15.653
- Like
- 1.255
- Πόντοι
- 366
ελα ρε τσιμι
εξαλλου ενα απ τα υπερτατα φιλοσοφικα ζητηματα (ισως και το υπερτατο) γι αυτον ηταν το θεμα του θανατου... οπως και παρεθετε μεσα απ τα λογια του Σωκρατη οτι η φιλοσοφια εστι μελετη θανατου...
ειναι λες και ολη του η φιλοσοφικη και στοχαστικη διαδρομη τον προετοιμασε γι αυτη την καταληξη... μια φιλοσοφικη εμβαθυνση στην εννοια του θανατου σε τετοιο βαθμο ωριμανσης που αναζητησε την πραγματωση της...
χωρις να υπαρχει κανενα στοιχειο φυγοπονιας η αποδρασης απ τη ζωη λογω δειλιας και αποφυγης της πραγματικοτητας...τουναντιον...
καποιοι θα μπορουσαν να τον αποκαλεσουν ψυχικα ανισορροπο, ωστε να φτασει σ αυτο το σημειο.... εγω θα ελεγα οτι η τρομακτικη δυναμη της σκεψης του, τον οδηγησε στο να υπερκερασει οποιοδηποτε εμποδιο που θα του εβαζε το Εγω του, η αισθηση του εαυτου του... ενας απολυτος νοητικος συμβιβασμος με το περασμα στην ανυπαρξια (εφοσον δεν πιστευε και στη χριστιανικη μεταθανατια συνεχεια)
εξαλλου ενα απ τα υπερτατα φιλοσοφικα ζητηματα (ισως και το υπερτατο) γι αυτον ηταν το θεμα του θανατου... οπως και παρεθετε μεσα απ τα λογια του Σωκρατη οτι η φιλοσοφια εστι μελετη θανατου...
ειναι λες και ολη του η φιλοσοφικη και στοχαστικη διαδρομη τον προετοιμασε γι αυτη την καταληξη... μια φιλοσοφικη εμβαθυνση στην εννοια του θανατου σε τετοιο βαθμο ωριμανσης που αναζητησε την πραγματωση της...
χωρις να υπαρχει κανενα στοιχειο φυγοπονιας η αποδρασης απ τη ζωη λογω δειλιας και αποφυγης της πραγματικοτητας...τουναντιον...
καποιοι θα μπορουσαν να τον αποκαλεσουν ψυχικα ανισορροπο, ωστε να φτασει σ αυτο το σημειο.... εγω θα ελεγα οτι η τρομακτικη δυναμη της σκεψης του, τον οδηγησε στο να υπερκερασει οποιοδηποτε εμποδιο που θα του εβαζε το Εγω του, η αισθηση του εαυτου του... ενας απολυτος νοητικος συμβιβασμος με το περασμα στην ανυπαρξια (εφοσον δεν πιστευε και στη χριστιανικη μεταθανατια συνεχεια)