P_a_u_l_i_n_a{24}.gr
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 17 Ιαν 2016
- Μηνύματα
- 6.505
- Κριτικές
- 4
- Like
- 216
- Πόντοι
- 346
Δε το περιμενα ποτε να γνωρισω έναν αγνωστο μεταξυ αγνωστων. Εκεινη την εποχη μολις ειχα τελειωσει μια σχεση τριων χρονων, ισως η δυνατοτερη συναισθηματικα μεχρι εκεινη τη στιγμη. Το τελος ηταν οδυνηρο αλλα επρεπε να προχωρησω. Συναιθηματικα ημουν ρακος με καθημερινα κλαματα και αυτοκαταστροφικες τασεις.
Και καπου εκει επεσα πανω του. Ηταν ενας ανδρας απολυταρχικος μα συναμα τοσο δημοκρατικος. Αρχικα ο λογος του με απωθουσε, μεχρις οτου ελαβα το φως. Ηταν στο φως των θεοφανειων που μου φανερωθηκε. Τοτε, ηταν που μιλησαμε ουσιαστικα για πρωτη φορα. Τοτε ηταν που τον ενιωσα. Ενιωσα μια καρδια να παλλεται, ενιωσα έναν ανδρα που με αφηνει να χαιρετισω το μικρο παιδι που εχει μεσα του κι αυτό ηταν μαγικο, μαγικο και πρωτογνωρο. Περασαμε ολη τη μερα και τη νυχτα κουβεντιαζοντας, εκεινος θελησε να μου σταθει, να με συμβουλευσει και με το τροπο του να διωξει τη θλιψη απτα ματια μου. Αυτό εγινε και την επομενη μερα, και τη μεθεπομενη. Αυτή η απροσμενη συναντηση μετατραπηκε σε καθημερινοτητα. Μετατραπηκε σε κατι ομορφο. Δυο κοσμοι εκ διαμετρου αντιθετοι, ενωθηκαν και αυτό μονο κατι καλο θα μπορουσε να δημιουργησει. Με το καιρο αυτή η επαφη εγινε μια ομορφη συνηθεια και μια αναγκη που και οι δυο απολαμβαναμε. Τη μερα κρατουσαμε ο ενας στον άλλο συντροφια, και τα βραδια ακουγαμε μουσικη, γελουσαμε, βλεπαμε ταινιες και όταν πια η ωρα ειχε περασει του διαβαζα παραμυθια για να κοιμηθει. Αλλοτε παλι, καθομουν απλα και ακουγα την ανασα του, ακουγα το ροχαλητο του που μου προκαλουσε τοση ευδαιμονια. Ηξερα ότι ενιωθε ότι ειμαι κοντα του, και ηξερε ότι ενιωθα ότι αυτό με γεμιζει ομορφα συναισθηματα. Τη σχεση αυτή κανεις δε μπορουσε να την οριοθετησει η να της δωσει ονομα. Δεν ειχε σημασια αλλωστε. Ηταν μια σχεση που ελαμψε όταν ο ενας χρειαζοταν τον αλλον. Κανεις δεν ηξερε την εκβαση της κι όμως δεν μας ενοιαζε.. σημασια ειχε αυτή η ανθρωπινη επαφη, αυτό το αγγιγμα ψυχης που ολοι μας αναζητουμε.
Μοναχα γιατι τα ματια σου με κοιταξαν..
με τη ψυχη στο βλεμμα..
περηφανα στολιστηκα το υπερτατο της υπαρξης μου στεμμα..
μονο γιατι τα ματια σου με κοιταξαν…
Και καπου εκει επεσα πανω του. Ηταν ενας ανδρας απολυταρχικος μα συναμα τοσο δημοκρατικος. Αρχικα ο λογος του με απωθουσε, μεχρις οτου ελαβα το φως. Ηταν στο φως των θεοφανειων που μου φανερωθηκε. Τοτε, ηταν που μιλησαμε ουσιαστικα για πρωτη φορα. Τοτε ηταν που τον ενιωσα. Ενιωσα μια καρδια να παλλεται, ενιωσα έναν ανδρα που με αφηνει να χαιρετισω το μικρο παιδι που εχει μεσα του κι αυτό ηταν μαγικο, μαγικο και πρωτογνωρο. Περασαμε ολη τη μερα και τη νυχτα κουβεντιαζοντας, εκεινος θελησε να μου σταθει, να με συμβουλευσει και με το τροπο του να διωξει τη θλιψη απτα ματια μου. Αυτό εγινε και την επομενη μερα, και τη μεθεπομενη. Αυτή η απροσμενη συναντηση μετατραπηκε σε καθημερινοτητα. Μετατραπηκε σε κατι ομορφο. Δυο κοσμοι εκ διαμετρου αντιθετοι, ενωθηκαν και αυτό μονο κατι καλο θα μπορουσε να δημιουργησει. Με το καιρο αυτή η επαφη εγινε μια ομορφη συνηθεια και μια αναγκη που και οι δυο απολαμβαναμε. Τη μερα κρατουσαμε ο ενας στον άλλο συντροφια, και τα βραδια ακουγαμε μουσικη, γελουσαμε, βλεπαμε ταινιες και όταν πια η ωρα ειχε περασει του διαβαζα παραμυθια για να κοιμηθει. Αλλοτε παλι, καθομουν απλα και ακουγα την ανασα του, ακουγα το ροχαλητο του που μου προκαλουσε τοση ευδαιμονια. Ηξερα ότι ενιωθε ότι ειμαι κοντα του, και ηξερε ότι ενιωθα ότι αυτό με γεμιζει ομορφα συναισθηματα. Τη σχεση αυτή κανεις δε μπορουσε να την οριοθετησει η να της δωσει ονομα. Δεν ειχε σημασια αλλωστε. Ηταν μια σχεση που ελαμψε όταν ο ενας χρειαζοταν τον αλλον. Κανεις δεν ηξερε την εκβαση της κι όμως δεν μας ενοιαζε.. σημασια ειχε αυτή η ανθρωπινη επαφη, αυτό το αγγιγμα ψυχης που ολοι μας αναζητουμε.
Μοναχα γιατι τα ματια σου με κοιταξαν..
με τη ψυχη στο βλεμμα..
περηφανα στολιστηκα το υπερτατο της υπαρξης μου στεμμα..
μονο γιατι τα ματια σου με κοιταξαν…
