patrick
Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Ιαν 2007
- Μηνύματα
- 692
- Κριτικές
- 4
- Like
- 356
- Πόντοι
- 26
Ανοίγω αυτό το θέμα επειδή βλέπω πως στο site υπάρχουν αρκετοί γιατροί, ενώ υπάρχει και η πιθανότητα το ίδιο πρόβλημα να το έχουν αντιμετωπίσει και άλλοι.
Ο αδερφός μου πρίν από 20 περίπου χρόνια είχε παρουσιάσει το πρώτο κρούσμα ψυχικής διαταραχής. Επισκέφτηκε κάποιον γιατρό, ο οποίος απλά του χορηγούσε χάπια. Απ ότι θυμάμαι μας είχαν πει πως έχει μανιοκατάθλιψη. Δεν ήταν ευχαριστημένος με τον γιατρό και μετά από σύντομο σχετικά χρόνο τον σταμάτησε.
Επειδή παρουσίαζε πάλι προβλήματα, απευθύνθηκε (κατόπιν προτροπής κοινού γνωστού μας) σε άλλον ψυχίατρο, ο οποίος ήταν και ψυχοθεραπευτής. Τα πρώτα χρόνια ήταν ευχαριστημένος και είχε σημαντική βελτίωση στην συμπεριφορά του προς τους άλλους. Ομως ο αδερφός μου έκανε συχνά του κεφαλιού του και σταματούσε μόνος του την φαρμακευτική αγωγή. Κατά την διάρκεια που σταματούσε την αγωγή γινόταν πιό ευαιρέθιστος και πιό αγχωμένος. Ο γιατρός του όμως τον επανέφερε στα φάρμακα.
Περσι το καλοκαίρι αποφάσισε να σταματήσει μόνος του και την φαρμακευτική αγωγή, αλλά και τις επισκέψεις στον γιατρό του, καθώς πίστευε πως τον εκμεταλλευόταν. Ολες οι προσπάθειες μας να τον πείσουμε να πάει σε νέο γιατρό δεν είχαν αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα, άρχισε σιγά-σιγά να αποκόπτεται από τους φίλους του και τους συγγενείς, αλλάζοντας μάλιστα και τους αριθμούς των τηλεφώνων του.
Επειδή ανησυχούσα για την υγεία του, απευθύνθηκα στην εργασία του (εργάζεται σε ΔΕΚΟ). Με ενημέρωσαν πως προσέρχεται στην εργασία του ακατάστατες ώρες, είναι απόμακρος και δεν μιλάει σε κανέναν. Τους εξιστόρησα εν συντομία το ιστορικό και επειδή κατάλαβαν οτι έχει σοβαρό πρόβλημα, τον συνάντησε ψυχολόγος-συνεργάτης της ΔΕΚΟ, που διαπίστωσε συμπτώματα ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ.
Επειδή όλες μας οι προσπάθειες για να τον πείσουμε να πάει σε ιδιώτη Ψυχίατρο ή σε Ψυχιατρική κλινική Κρατικού ή ιδιωτικού θεραπευτηρίου είναι άκαρπες, η δ/νση HR μας πρότεινε να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες για Εκούσια Εξέταση με εισαγγελική εντολή, όπως προβλέπεται από τα σχετικά άρθρα του Νόμου 2071/92.
Η αλήθεια είναι πως όταν το άκουσα σοκαρίστηκα, καθώς δεν πιστευα ποτέ οτι ο αδερφός μου θα βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση, ώστε να χρειαστεί "να τον πάνε σηκωτό" στο Τρελλάδικο...Αρχισα να ψάχνω το θέμα, και να πώ την αλήθεια ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη. Εχω μιλήσει με 3 ψυχιάτρους και 2 ψυχολόγους που τους έχω περιγράψει το ιστορικό και έχω ακούσει αντιφατικές απόψεις.
1) Ο γιατρός που τον παρακολουθούσε, στον οποίο έχω απευθυνθεί 3 φορές, στην αρχή μου συνέστησε υπομονή και να προσπαθήσουμε να τον πείσουμε. Παρόλο που τον παρακολουθούσε για περισσότερο από 10 χρόνια, θα χαρακτήριζα την στάση του "πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα" ή "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε", χωρίς να μου δίνει κάποια βοήθεια στο τι θα μπορούσα να κάνω. Το μόνο είπε πως θα είναι αρκετά τραυματική εμπειρία και πιθανόν να κλονιστεί ισχυρά στο μέλλον η σχέση μου μαζί του, ευχόμενος καλά αποτελέσματα....
2) Αλλος ψυχίατρος που εργάζεται σε Κρατική υπηρεσία (ο οποίος δεν γνωρίζει τον αδερφό μου) σχολίασε την περίπτωση ως ΑΡΚΕΤΑ ΣΟΒΑΡΗ, αποφεύγοντας να πάρει θέση στο αν θα πρέπει να γίνει χρήση της Εισαγγελικής εντολής. Ανέφερε όμως οτι λόγω της μακροχρόνιας διακοπής (περίπου 1,5 χρόνος) της φαρμακευτικής αγωγής, ο χρόνος που θα χρειαστεί να ΡΥΘΜΙΣΤΕΙ πιθανόν να είναι μεγάλος (ίσως και πάνω από 2μηνο).
3) Ψυχίατρος που εργάζεται σε κρατικό νοσοκομείο είπε πως πρέπει επειγόντως να τον πάμε σε γιατρό και αν αρνείται, να ξεκινήσουμε άμεσα τις διαδικασίες Εισαγγελικής παραγγελίας, καθώς η μακροχρόνια διακοπή των φαρμάκων μπορεί να έχει προξενήσει ήδη ανεπανόρθωτες βλάβες στον εγκέφαλο του, με αποτέλεσματα που θα φανούν μακροχρόνια.
4) Τέλος απευθύνθηκα και σε γνωστή μου Ψυχολόγο που εργάζεται σε κρατικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας της επαρχίας, το οποίο είναι αρμόδιο για την επανένταξη των ατόμων που προσάγονται σε Ψυχιατρικά νοσοκομεία με Εισαγγελικές εντολές. Αυτή μου παρουσίασε τα πράγματα αρκετά καλύτερα, καθώς μου είπε πως η Εισαγγελική εντολή θα είναι ένα δώρο ζωής για τον αδερφό μου, καθώς αρχικά μεν μπορεί να έχει τον όποιο θυμό απέναντι μου, αλλά αργότερα όταν θα ρυθμιστεί φαρμακευτικά και ενταχθεί στα προγράμματα επανένταξης των κέντρων Ψυχικής Υγείας, τότε μέσω των ομαδικών συναντήσεων που γίνονται σε αυτά τα κέντρα με ομοιοπαθούντες, σε συνδυασμό με την παρακολούθηση της λήψης των φαρμάκων από τους ασθενείς, αυτοί επανέρχονται και συνειδητοποιούν τα ωφέλη που αποκομίζουν από την νοσηλεία και συνεχίζουν την ζωή τους κανονικά, πάντα με την βοήθεια της φαρμακευτικής αγωγής.
Θα ήθελα να ακούσω -αν υπάρχουν- εμπειρίες από αντίστοιχα περιστατικά, δηλαδή άτομα που είχαν πρόβλημα και χρειάστηκε να νοσηλευτούν με εισαγγελική παραγγελία, και κυρίως την μετέπειτα συμπεριφορά τους. Επανήλθαν, ή απλά έμεινε η ρετσινιά του κακού σε αυτόν που υπέγραψε το χαρτί ?
Ο αδερφός μου πρίν από 20 περίπου χρόνια είχε παρουσιάσει το πρώτο κρούσμα ψυχικής διαταραχής. Επισκέφτηκε κάποιον γιατρό, ο οποίος απλά του χορηγούσε χάπια. Απ ότι θυμάμαι μας είχαν πει πως έχει μανιοκατάθλιψη. Δεν ήταν ευχαριστημένος με τον γιατρό και μετά από σύντομο σχετικά χρόνο τον σταμάτησε.
Επειδή παρουσίαζε πάλι προβλήματα, απευθύνθηκε (κατόπιν προτροπής κοινού γνωστού μας) σε άλλον ψυχίατρο, ο οποίος ήταν και ψυχοθεραπευτής. Τα πρώτα χρόνια ήταν ευχαριστημένος και είχε σημαντική βελτίωση στην συμπεριφορά του προς τους άλλους. Ομως ο αδερφός μου έκανε συχνά του κεφαλιού του και σταματούσε μόνος του την φαρμακευτική αγωγή. Κατά την διάρκεια που σταματούσε την αγωγή γινόταν πιό ευαιρέθιστος και πιό αγχωμένος. Ο γιατρός του όμως τον επανέφερε στα φάρμακα.
Περσι το καλοκαίρι αποφάσισε να σταματήσει μόνος του και την φαρμακευτική αγωγή, αλλά και τις επισκέψεις στον γιατρό του, καθώς πίστευε πως τον εκμεταλλευόταν. Ολες οι προσπάθειες μας να τον πείσουμε να πάει σε νέο γιατρό δεν είχαν αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα, άρχισε σιγά-σιγά να αποκόπτεται από τους φίλους του και τους συγγενείς, αλλάζοντας μάλιστα και τους αριθμούς των τηλεφώνων του.
Επειδή ανησυχούσα για την υγεία του, απευθύνθηκα στην εργασία του (εργάζεται σε ΔΕΚΟ). Με ενημέρωσαν πως προσέρχεται στην εργασία του ακατάστατες ώρες, είναι απόμακρος και δεν μιλάει σε κανέναν. Τους εξιστόρησα εν συντομία το ιστορικό και επειδή κατάλαβαν οτι έχει σοβαρό πρόβλημα, τον συνάντησε ψυχολόγος-συνεργάτης της ΔΕΚΟ, που διαπίστωσε συμπτώματα ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ.
Επειδή όλες μας οι προσπάθειες για να τον πείσουμε να πάει σε ιδιώτη Ψυχίατρο ή σε Ψυχιατρική κλινική Κρατικού ή ιδιωτικού θεραπευτηρίου είναι άκαρπες, η δ/νση HR μας πρότεινε να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες για Εκούσια Εξέταση με εισαγγελική εντολή, όπως προβλέπεται από τα σχετικά άρθρα του Νόμου 2071/92.
Η αλήθεια είναι πως όταν το άκουσα σοκαρίστηκα, καθώς δεν πιστευα ποτέ οτι ο αδερφός μου θα βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση, ώστε να χρειαστεί "να τον πάνε σηκωτό" στο Τρελλάδικο...Αρχισα να ψάχνω το θέμα, και να πώ την αλήθεια ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη. Εχω μιλήσει με 3 ψυχιάτρους και 2 ψυχολόγους που τους έχω περιγράψει το ιστορικό και έχω ακούσει αντιφατικές απόψεις.
1) Ο γιατρός που τον παρακολουθούσε, στον οποίο έχω απευθυνθεί 3 φορές, στην αρχή μου συνέστησε υπομονή και να προσπαθήσουμε να τον πείσουμε. Παρόλο που τον παρακολουθούσε για περισσότερο από 10 χρόνια, θα χαρακτήριζα την στάση του "πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα" ή "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε", χωρίς να μου δίνει κάποια βοήθεια στο τι θα μπορούσα να κάνω. Το μόνο είπε πως θα είναι αρκετά τραυματική εμπειρία και πιθανόν να κλονιστεί ισχυρά στο μέλλον η σχέση μου μαζί του, ευχόμενος καλά αποτελέσματα....
2) Αλλος ψυχίατρος που εργάζεται σε Κρατική υπηρεσία (ο οποίος δεν γνωρίζει τον αδερφό μου) σχολίασε την περίπτωση ως ΑΡΚΕΤΑ ΣΟΒΑΡΗ, αποφεύγοντας να πάρει θέση στο αν θα πρέπει να γίνει χρήση της Εισαγγελικής εντολής. Ανέφερε όμως οτι λόγω της μακροχρόνιας διακοπής (περίπου 1,5 χρόνος) της φαρμακευτικής αγωγής, ο χρόνος που θα χρειαστεί να ΡΥΘΜΙΣΤΕΙ πιθανόν να είναι μεγάλος (ίσως και πάνω από 2μηνο).
3) Ψυχίατρος που εργάζεται σε κρατικό νοσοκομείο είπε πως πρέπει επειγόντως να τον πάμε σε γιατρό και αν αρνείται, να ξεκινήσουμε άμεσα τις διαδικασίες Εισαγγελικής παραγγελίας, καθώς η μακροχρόνια διακοπή των φαρμάκων μπορεί να έχει προξενήσει ήδη ανεπανόρθωτες βλάβες στον εγκέφαλο του, με αποτέλεσματα που θα φανούν μακροχρόνια.
4) Τέλος απευθύνθηκα και σε γνωστή μου Ψυχολόγο που εργάζεται σε κρατικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας της επαρχίας, το οποίο είναι αρμόδιο για την επανένταξη των ατόμων που προσάγονται σε Ψυχιατρικά νοσοκομεία με Εισαγγελικές εντολές. Αυτή μου παρουσίασε τα πράγματα αρκετά καλύτερα, καθώς μου είπε πως η Εισαγγελική εντολή θα είναι ένα δώρο ζωής για τον αδερφό μου, καθώς αρχικά μεν μπορεί να έχει τον όποιο θυμό απέναντι μου, αλλά αργότερα όταν θα ρυθμιστεί φαρμακευτικά και ενταχθεί στα προγράμματα επανένταξης των κέντρων Ψυχικής Υγείας, τότε μέσω των ομαδικών συναντήσεων που γίνονται σε αυτά τα κέντρα με ομοιοπαθούντες, σε συνδυασμό με την παρακολούθηση της λήψης των φαρμάκων από τους ασθενείς, αυτοί επανέρχονται και συνειδητοποιούν τα ωφέλη που αποκομίζουν από την νοσηλεία και συνεχίζουν την ζωή τους κανονικά, πάντα με την βοήθεια της φαρμακευτικής αγωγής.
Θα ήθελα να ακούσω -αν υπάρχουν- εμπειρίες από αντίστοιχα περιστατικά, δηλαδή άτομα που είχαν πρόβλημα και χρειάστηκε να νοσηλευτούν με εισαγγελική παραγγελία, και κυρίως την μετέπειτα συμπεριφορά τους. Επανήλθαν, ή απλά έμεινε η ρετσινιά του κακού σε αυτόν που υπέγραψε το χαρτί ?
