Ανταναναρίβο ή αλλιώς Τανά, η πρωτεύουσα της Μαδαγασκάρης

Το ταξίδι αυτό έγινε αρκετό χρόνο πριν αλλά μόλις τώρα βρήκα χρόνο να επεξεργαστώ τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει για να κάνω resizing, και να επεξεργαστώ τα κείμενα που αρχικά είχα γράψει.

Αυτή τη φορά, η ταξιδιάρικη ιδιοσυγκρασία μου με έφερε στη Μαδαγασκάρη, και ποιο συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της αρχικά, το Ανταναναρίβο η αλλιώς Τάνα, όπως οι ντόπιοι λένε τη πόλη τους.

Θα προσπαθήσω στο συγκεκριμένο Τhread να μεταφέρω λοιπόν την εμπειρία μου από τη δεκαήμερη παραμονή μου στην Τάνα. Άλλες 5 μέρες ταξίδεψα εσωτερικά στη Μαδαγασκάρη .

Σε αυτό το thread θα περιοριστώ στη συγκεκριμένη πόλη. Αργότερα αν δώ ότι υπάρχει ενδιαφέρον θα αναφερθώ σε άλλα threads σε άλλες πόλεις.

Ξεκινάμε από τα βασικά για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Κατά την ταπεινή μου λοιπόν άποψη. Όποιος άντρας πηγαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου μόνο για να γαμήσει  πουτανες, είναι  άνθρωπος  σχετικά περιορισμένης διανοητικής ικανότητος, και μάλλον σχετικά στερημένος σεξουαλικά.

Αυτό διότι χρηματοοικονομικά η εξίσωση δεν βγαίνει αν λάβεις υπ όψιν τα μεγάλα έξοδα του ταξιδίου και της διαβίωσης με ευρωπαϊκά στάνταρτ σε τριτοκοσμικές χώρες. Αν θέλεις λοιπόν να γαμησεις κάτσε στη χώρα σου και σν τo ψάξεις λίγο όλες τις εθνότητες σε πουτάνες θα τις βρεις και θα σου στοιχίσει και πολύ φθηνότερα.


Όποιος όμως γουστάρει να ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και εξωτικά, επειδή θέλει να δει το κόσμο, επειδή του αρέσουν οι ποιοτικές διακοπές, επειδή θέλει να ανοίξει τους ορίζοντές του, και να καθαρίσει τη σκέψη του, και παράλληλα γουστάρει σαν άντρας να δοκιμάσει και τις γυναίκες του κάθε τόπου, είναι πιστεύω αλλιώς. Αποτελεί άλλη διαφορετική περίπτωση. Είναι αυτό που οι παλιοί λέγανε ταξιδευτής, και του έδιναν ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα.

Οι ήπιοι και politically Correct χαρακτηρισμοί (σχετικά περιορισμένης διανοητικής ικανότητος, και μάλλον σχετικά στερημένος σεξουαλικά) που χρησιμοποίησα παραπάνω  αποσκοπούν στο να  "στρογγυλεύσω"  τη διαφωνία που είχα επί του θέματος  με γνωστό φίλο, τον οποίο όμως εκτιμώ ιδιαίτερα, σε άλλο thread ( αυτό της Ταϊλάνδης ).

Το thread θα ασχοληθεί βέβαια και με το ''άθλημα''  που το site υπαινίσσεται - δεν ξεχνάμε που γράφουμε - αλλά όχι μόνο με αυτό.

Ετσι τα posts μου θα χωριστούν σε  4 ενότητες.

Ενότητα 1. Γενικές Πληροφορίες για Μαδαγασκάρη

Ενότητα 2.Βασική Εικόνα της Τάνα. Επιπλέον χρήσιμες πληροφορίες

Ενότητα 3. Πληροφορίες σχετικές με το ''Άθλημα'' που το site υπαινίσσεται εμπλουτισμένες με το απαραίτητο φωτογραφικό υλικό.  Οι σχετικές φωτογραφίες θα ''διαχυθούν'' σε όλες τις ενότητες ώστε να μην γίνεται το κείμενο μονότονο. Σε αυτή λοιπόν τη λογική θα δούμε φωτογραφίες σαν και αυτές που φαίνονται στο συγκεκριμένο post, εν είδη trailer,  μια και όπως και να το κάνουμε μια εικόνα = Χίλιες λέξεις.

Ενότητα 4. Αξιοθέατα


Ενδιάμεσα στα posts μου, θα παραθέτω σποραδικά κάποιες προσωπικές μου σκέψεις. Αυτό γιατί βασική αρχή μου είναι, όσο δουλεύω το ''κάτω κεφάλι'',  τόσο και ακόμη περισσότερο να δουλεύω και το πάνω κεφάλι. Αν σε κάποιους αυτά τα posts φανούν βαρετά, απλό είναι για αυτούς, τα προσπερνάνε και πάνε στα επόμενα. 

Ξεκινάμε λοιπόν. Λεπτομέρειες Πτήσης. Αθήνα - Άμπου Ντάμπι, Άμπου Ντάμπι - Σεϋχέλλες, Σεϋχέλλες - Ανταναναρίβο η διαδρομή. Συνολικό κόστος 785 ευρώ. Εταιρία Etihad  σε συνεργασία με Air Seychelles.

Τιμή εξαιρετική και διαθέσιμη μόνο για 2-3 ημέρες. Συνήθως οι τιμές παίζουν στα 1100 με 1300 ευρώ. Εναλλακτικές πτήσεις υπάρχουν συνήθως μέσω Charles De Gaule στο Παρίσι με Air France. Έψαχνα τις πτήσεις για 3-4 μήνες, όταν βρήκα τη παραπάνω τιμή το έκλεισα άμεσα.

Το ταξίδι μεγάλο και πολύ κουραστικό. Αλλά αν θέλεις να πας στην άλλη άκρη του κόσμου δεν γίνεται αλλιώς.

Οι πρώτες ''φορτωτικές'' ( κοπέλες που φορτώνεις εννοώ, χάριν συντομίας ) στην Μαδαγασκάρη ( στις φωτογραφίες ) , όμως αποσβαίνουν  νωρίς τη κούραση του ταξιδιού.
Απίστευτα γλυκά πλασματακια γιατρευουν τη καθε κούραση.   

Λίγες χρήσιμες πληροφορίες για τη χώρα. Η Μαδαγασκάρη έχει περίπου το μέγεθος της Γαλλίας.    Απέχει πολύ από την Αφρική, και άργησε πολύ να εποικηθεί από ανθρώπους. Η ανθρώπινη παρουσία ανιχνεύεται μέχρι περίπου μόλις 2000 χρόνια πριν. Πρώτοι έποικοι ήταν Ινδονήσιοι. Η χώρα μέχρι την εποχή περίπου του Ναπολέοντα ήταν υπό Αγγλική Επιρροή.  Λίγο πρίν την εποχή του Ναπολέοντα πέρασε στη Γαλλική σφαίρα επιρροής.

Η γλώσσες που μιλιούνται είναι τα Γαλλικά και τα τοπικά Μαλαγκάσι.

Το νόμισμά τους είναι το Αριάρι 1ευρώ = 3540 Αριαρι περίπου όταν πήγα κάτω.
Για διαμονή μέχρι 30 μέρες δεν χρειάζεται βίζα μια και δέχονται ότι είσαι στη χώρα για τουριστικούς λόγους. 

Η Τάνα είναι μια πόλη 3,5 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων, στο κέντρο περίπου της Μαδαγασκάρης. Το κλίμα κάτι ανάμεσα σε τροπικό και εύκρατο ηπειρωτικό. Νωρίς το πρωί η αργά το βράδυ ήθελες μπουφάν, αλλιώς τον δάγκωνες. Μια άποψη της Τάνα στη φωτογραφία.

Οι γυναίκες στη Μαδαγασκάρη είναι ένα κράμα περίεργο.
Ινδονήσιοι, Αφρικανοί, Γάλλοι, Πειρατές  κλπ όλοι πέρασαν και άφησαν τα γονίδιά τους εδώ.

Και σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα των επιμειξιών έχουν τόσο στην εμφάνιση αλλά και στην ιδιοσυγκρασία ( αν το ψάξεις λίγο παραπάνω ) το στοιχείο της εξωτικότητας και της σπανιότητας.

Οι ''φορτωτικές'' στις φωτογραφίες νομίζω το αποδεικνύουν.

Η γενικότερη κατάσταση στη πόλη περιγράφεται αρκετά καλά από τη φράση ''Φτώχια Καταραμένη ''. Το βιοτικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό.  Οι υποδομές τους παλιές και φτωχές. Ο φωτισμός το βράδυ στις περισσότερες περιοχές της πόλης φανερά ελλιπής, πράγμα που κάνει τη πεζοπορία το βράδυ αν είσαι μόνος σου πραγματικά επικίνδυνη. Οι τιμές τους όμως είναι για τα περισσότερα πράγματα πολύ χαμηλότερες από αυτές που στην Ευρώπη έχουμε συνηθίσει.

Ξενοδοχείο κάτω από τετράστερο δεν θα το πρότεινα με κανένα τρόπο. Όταν αναγκάστηκα, ταξιδεύοντας στο εσωτερικό της χώρας  ελλείψη άλλου ξενοδοχείου, να μείνω σε τριάστερο θυμήθηκα τα χρόνια της στρατιωτικής μου θητείας.

Άλλο μεγάλο πρόβλημα τα ταξί. Απαρχαιωμένα προς απόσυρση μικρά συνήθως αυτοκίνητα τα οποία πραγματικά απορείς πως κινούνται.  Ο λευκός που οι ντόπιοι αποκαλούν Βαζά ( σημαίνει λευκό στη γλώσσα τους ) εννοείται ότι θα πληρώσει 2 με 3 φορές περισσότερο από τον ντόπιο. Όμως για τους λόγους που πριν εξήγησα δεν είναι και πολύ έξυπνο να κινείσαι μόνος σου τα βράδια πέρα από τους μεγάλους κεντρικούς δρόμους.

Άρα το βράδυ το ταξί γίνεται αναγκαίο.Στη φωτογραφία το εσωτερικό ενός ταξί. Μετά απο λίγη ώρα πρόσεξα στη μπροστινή θέση το ποδαράκι ενός τρίχρονου παιδιού, μικρού αδελφού του οδηγού που αμφιβάλω αν ήταν 18 ετών. Αναγκαζόταν  από ότι κατάλαβα να παίρνει το παιδάκι μαζί  όλη μέρα στο ταξί γιατί δεν είχε που να το αφήσει. Αυτά για να μπαίνουμε σιγά σιγά  στο κλίμα.

Άφιξη λοιπόν στο Ivato το αεροδρόμιο τους. Και μεταφορά στο ξενοδοχείο όπου  έκανα ένα μπάνιο και έπεσα ψόφιος να ξεκουραστώ.

Είναι πολύ προτιμότερο, και αυτό δίνω ως σύσταση, το ξενοδοχείο που θα επιλέξεις στην Τανα να είναι κεντρικό. Τέτοια ξενοδοχεία είναι το Colbert, το Hotel du Louvre, το Hotel de France, το Hotel Central κλπ. Διαφορετικά θα ξοδεύεις πολλά χρήματα στα ταξί που θα σε μεταφέρουν από το κέντρο που είναι η αγορά και η διασκέδαση προς το ξενοδοχείο και ανάποδα. Αυτό έκανα και  εγώ επέλεξα το Hotel Central, στα 42  ευρώ την ημέρα το δίκλινο με πρωινό για το μεγαλύτερο μέρος της διαμονής μου.

Ομως η περιέργεια που με διακατέχει σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήθελα να δώ και τα περίχωρα της πόλης με έσπρωξε να μείνω αρχικά σε ένα περιφερειακό ξενοδοχείο. Παλιό αρχοντικό, σε αποικιακό belle epoque στυλ, αλλά και ελαφρώς παραμελημένο ξενοδοχείο το Residence d'Ankerana με φιλοξένησε τις  πρώτες 4 μέρες στην Τανά. Φωτογραφίες από το ξενοδοχείο.

Εκτός του ότι '''όργωσα'' περπατώντας όλο αυτό το κομμάτι της περιφέρειας της πόλης, είχα και ένα αναπάντεχο δώρο.

Το ''αριστούργημα'' που βλέπεται στη φωτογραφία είναι Mustang του 1982 σε άριστη  κατάσταση. Επεισα τον ιδιοκτήτη του, που ήταν και ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, και πήγαμε μια βόλτα. Είχα τη χαρά να οδηγήσω ένα πραγματικό θρύλο. Ο ήχος που έβγαζαν τα διπλά καρμπυρατέρ ( κάποτε πριν το injection  υπήρχε και αυτό το εξάρτημα στα αυτοκίνητα ) όταν ''πάταγες'' ήταν σαν ένα λιοντάρι που βρυχάται.

Ο τρόπος που λόγω πίσω κίνησης έφευγε ελαφρά στις στροφές ο ''κώλος'' και τον ''μάζευες'' με το τιμόνι μοναδικός. Από τις πιο ωραίες εμπειρίες μου σε αυτό το ταξίδι. Δικαίωσε την επιλογή μου να μείνω σε αυτό το περιφερειακό ξενοδοχείο έστω και για λίγες ημέρες.

Fωτογραφίες από τεράστιους ορυζώνες στα περίχωρα της πόλης. Αυτό το παιδάκι στο κέντρο του ορυζώνα έπαιζε ανέμελο  και χαρούμενο μέσα στα νερά θυμίζοντάς μου ότι τα παιδιά χρειάζονται ελάχιστα πράγματα για να είναι ευτυχισμένα. Μακάρι να είμασταν έτσι και οι μεγάλοι.

Επίσης φωτογραφίες από εργοτάξια που κατασκευάζουν τούβλα χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ύλη λάσπη από το υπέδαφος δίπλα στα ποτάμια.

Οι φίλοι μου τόσο πριν φύγω για το ταξίδι όσο και στη διάρκειά του ( μέσω Skype και Viber ) με είχαν πρήξει. Οι Μαύρες αυτό, οι Μαύρες το άλλο,  παρότι εγώ επέμεινα ότι οι περισσότερες κοπέλες στη Μαδαγασκάρη δε είναι Μαύρες.

Το πιο κοντινό που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι μελαμψές βραζιλιανές που δεν τις λες μαύρες αφρικανές. Αυτό γιατί έχω ζήσει κάποιο χρονικό διάστημα στη Βραζιλία και στη νότια Αμερική γενικότερα και τις εκεί κοπέλες τις 'γνώρισα'' καλά.

Παραθέτω λοιπόν άμεση απόδειξη ότι οι κοπέλες στη Μαδαγασκάρη είναι σε αποχρώσεις του καφέ σοκολατί και όχι μαύρες. Βάση σύγκρισης τα άσπρα δικά μου πόδια.
Αντικείμενο προς σύγκριση  τα σαφώς πιο ενδιαφέροντα ( σε σχέση με τις τρυχερές ποδάρες μου ) πόδια των κοριτσιών  σε δυο διαφορετικές ''φορτωτικές''.

Περιτόν να πώ ότι όταν μπλέκουν οι ..... Καρδιές των ανθρώπων όπως φαίνεται  στις φωτογραφίες,  μόνο όμορφες καταστάσεις μπορούν να ακολουθήσουν.

Πιστεύω ότι όλοι οι άντρες σεξουαλικά τις βλέπουμε τις γυναίκες σαν γλυκίσματα. Κάπως έτσι σφηνώνονται μέσα στα κεφάλια μας  όταν στη φάση της ενηλικίωσης μας "προγραμματιζόμαστε"  εγκεφαλικά από σεξουαλικής άποψης.

Αυτό που έχω λοιπόν να πω μετά το ταξίδι μου, είναι το εξής. Αν οι γυναίκες είναι για τους άντρες γλυκίσματα, τότε κανείς άντρας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι ξέρει από γυναίκες αν δεν δοκιμάσει πρώτα τις ... σοκολάτες. Σαν και αυτές στις φωτογραφίες.

Μέσα από τα ταξίδια που έκανα στη ζωή μου, και έκανα πάρα πολλά πράγματι ταξίδια τόσο για τουριστικούς όσο και για επαγγελματικούς λόγους, κατάλαβα καλά ένα πράγμα. Το βίωσα και το αισθάνθηκα στο πετσί μου.

Η διαφορετικότητα είναι πλούτος. Είναι πνευματικός και ψυχικός πλούτος.

Γυρίζεις από ένα ταξίδι σε ένα πραγματικά αλλιώτικο  από το δικό σου τόπο και ξεχειλίζει η μνήμη σου από εικόνες και η ψυχή σου από συναισθήματα.

Όταν όμως ταξιδεύεις πρέπει πάντα να θυμάσαι.

Δεν αρκεί να κοιτάξεις για να δεις !!
Δεν αρκεί να ακούσεις για να αφουγκραστείς !!

Απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν είναι να δουλέψεις νοητικά και ψυχικά πάνω στα ερεθίσματα που παίρνεις στα ταξίδια σου.  Αυτό απαιτεί, πρόθεση για επεξεργασία, κόπο, χρόνο,  και αναλυτική ικανότητα.

Αλλιώς, όπως έφυγες, ίδιος λίγο πολύ θα γυρίσεις. Ο πνευματικός και ψυχικός πλούτος απαιτεί πάντα εργασία για να αποκτηθεί, πράγμα που δεν ισχύει πάντα για τον υλικό πλούτο ο οποίος χαλαρά μπορεί και να κλαπεί.

Όπως πάντα λεπτομερέστατος και ακριβέστατος!  ;)
Ρισπέκτ αδερφέ και σου εύχομαι πάντα να την "ταξιδεύεις" την ψυχή σου και όχι μόνο!  

Κάποιοι θα πούνε ότι τα παραπάνω  που γράφω είναι μάλλον κουλτουριάρικες μαλακιες. Και ότι ο πλούτος είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, είναι τα φράγκα, που αγοράζουν τα  πάντα. Τελεία.

Δεκτές όλες οι γνώμες και εμένα τα λαϊκά ''λίγα και σταράτα''  (  όπως το παραπάνω )  μου αρέσουν. Εμπεριέχουν την έννοια του απόλυτου, αλλά με ένα λαϊκά ποιητικό αγνό τρόπο που εμένα με αγγίζει. Και προφανώς αναγνωρίζω την αξία που έχουν τα φράγκα στη ζωή μας, στον πλανήτη γή ζώ.

Το αφοριστικά  απόλυτο όμως σπάνια είναι και αληθινό. Ας το δούμε λίγο καλύτερα. Ας ρίξουμε μια ματιά  στους  περισσότερους από τους  ανθρώπους, που τυχαίνει να είναι :

πλούσιοι, και επώνυμοι, και όμορφοι, και έξυπνοι, και επιτυχημένοι κλπ 

Πάμε κάποιες ερωτήσεις για αυτούς.

Γιατί τυχαίνει πολλοί από τους παραπάνω ανθρώπους, τους  επιτυχημένους η ''επιτυχημένους'' ( είναι ζήτημα οπτικής ) να μην μπορούν να ζήσουν χωρίς  κάποια κοκτέιλ από ντρόγκες,  και εκλεκτά ψυχοφάρμακα, παράγωγα συνήθως λιθίου ????

Και γιατί  ο ψυχίατρος τους, τους  επισκέπτεται πολύ πιο συχνά, από ότι ο κομμωτής τους ??

Και γιατί έχει ο καθένας τους από 3-4 διαζύγια ??

Και γιατί τα παιδιά τους βγαίνουν με σοβαρά προβλήματα σε ποσοστά τριπλάσια από ότι στους ''κοινούς'' ανθρώπους ??

Και γιατί κάποιοι από αυτούς φτάνουν ακόμη και σε φόνους η σε αυτοκτονίες ???

Κλπ Κλπ.

Η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι ότι υπάρχουν και κάποια πολύ ακριβά πράγματα που δεν αγοράζονται με λεφτά. Απλά εμπνέονται η κατακτιούνται. Ας δούμε κάποια παραδείγματα.

Η ψυχική γαλήνη και η εσωτερική ισορροπία για παράδειγμα, κατακτιέται.

Ο σεβασμός, η εκτίμηση, και η πραγματική αναγνώριση,  από τους  άλλους, και εμπνέεται, και κατακτιέται.

Η διαχείριση της επιτυχίας τέλος είναι κάτι πολύ δύσκολο, που αν όμως  δεν επιτευχθεί ακυρώνει τα οφέλη της όποιας προηγούμενης επιτυχίας. Για αυτό και σχετικά σπάνια βρίσκεις επιτυχημένο και μη καβαλημένο.

Και για αυτό πολλοί επιτυχημένοι δυτικοί βρίσκουν μέ αφορμή τα ταξίδια τους σε μέρη εξωτικά και τριτοκοσμικά, άφθονο υλικό για να κλείσουν κάποιες τρύπες στις ψυχές τους μέσα από την επαφή τους με κουλτούρες και πολιτισμούς που βλέπουν την επιτυχία με ένα κάπως διαφορετικό τρόπο.

Κυρίως γιατί όλοι οι ανατολίτικοι πολιτισμοί  θεωρούν ως  κριτήρια επιτυχίας όχι μόνο το τι απέκτησες και τι τελικά  έχεις, αλλά και το τί τελικά είσαι. Για όποιον ενδιαφέρεται ας διαβάσει λίγο Εριχ Φρομ που το έχει ψάξει πολύ περισσότερο.

Κάποιους τέτοιους δυτικούς τύπους έτυχε να γνωρίσω στα ταξίδια μου, και επειδή σε αυτό που το nickname μου υπαινίσσεται είμαι μάλλον αρκετά καλός, προσπάθησα και να τους βοηθήσω λίγο μέσα από τη κουβέντα, πείθοντάς τους κατ' αρχάς να ξεμυτίσουν απο τα πεντάστερα ξενοδοχεία τους και να ''τριφτούν'' με το τόπο που επισκέπτονται.

Οταν βέβαια μετά κόλλαγαν πάνω μου, έπρεπε να βρώ τρόπο να ξεφύγω, μια και όπως φαίνεται και από τις προηγούμενες φωτογραφίες προτιμώ την παρέα των τοπικών Φορτωτικών/Ξεναγών, από κάποιους πλούσιους δυτικούς που στα 40 και τα 50 τους προσπαθούν να καταλάβουν ταξιδεύοντας, μια και στο τόπο τους δεν βρίσκουν απάντηση, στο  γιατί νοιώθουν σαν να τους έχει γαμήσει ελέφαντας ενώ φαινομενικά ότι θέλησαν στη ζωή τους το απέκτησαν.

Οι Rolling Stones τους έδιναν το έναυσμα όταν τραγούδαγαν  ''I can get no, sαtisfaction'' , αλλά όπως έγραψα και παραπάνω, δεν αρκεί να ακούσεις ( το τραγούδι ), για να αφουγκραστείς  ( να νοιώσεις και να συνειδητοποιήσεις ) τι εννοούσαν ο Jaeger και η παρέα του, που αν μη τι άλλο χόρτασαν στη ζωή τους  πάρα πολλά πράγματα, πολύ νωρίς, και μάλλον ήξεραν πολύ καλά τι έλεγαν όταν τραγουδούσαν. 


Πολλές φόρες τα στερεότυπα της κοινωνίας  που ζούμε σταδιακά μας τυφλώνουν.  Υπό την έννοια ότι μας κάνουν να σκεπτόμαστε  μυωπικά, μονοδιάστατα, περιορισμένα. Βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις και να αντιλαμβάνεσαι, μέσω μιας ''αρρωστημένης''  ρουτίνας, και δεν αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά, το καινούργιο, την αλλαγή.

Ένα  ταξίδι ενδεχομένως ( υπό τις προϋποθέσεις που παραπάνω περιέγραψα )  να μπορέσει να σπάσει αυτά τα στερεότυπα. Να καθαρίσει τα ''άλατα'' από τη σκέψη μας και να την κάνει και πάλι νεανική, ελαστική, ευέλικτη.  Να μπολιάσει τη ψυχή μας με καινούργια συναισθήματα, και το μυαλό μας με καινούργιες σκέψεις και καινούργιες εικόνες.

Οι παλιοί πολύ όμορφα και εικονοπλαστικά  το έλεγαν ''Γύρισε ρε παιδί μου απ' έξω  και είναι σαν  να έγινε άλλος άνθρωπος'' .

Εγώ το λέω απλά ανανέωση, και είναι ο βασικός λόγος που μου αρέσει να ταξιδεύω.

Επειδή το παράκανα μ'αλλον με τη φιλοσοφία άντε καμιά φωτογραφία ακόμη.

Και μια μετά τη ''μάχη''.

Το ξέρω ότι τώρα θα σας τη σπάσω, αλλά αν πας να μεταφέρεις την τοπική ατμόσφαιρα καλό είναι να τα δείχνεις όλα.

Τις ατέλειωτες ώρες που περπατώ στη Τάνα τη μέρα προσπαθώντας να δω όλη τη πόλη βλέπω συχνά εικόνες σαν και αυτή.

Δεν ξέρω αν θα φάνει στη φωτογραφία μετά το resizing αλλά προσέξτε τις εκφράσεις των παιδιών.

Και ιδίως τις μανάδες που βρίσκουν το κουράγιο και χαμογελάνε.

Να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος αφού ανέχεσαι να συμβαίνει αυτό το πράγμα.

Ίσως αν όλοι οι τραπεζίτες που τελικά διοικούν αυτό το κόσμο παγκοσμίως είχαν δυο - τρεις τέτοιες φωτογραφίες στα πολυτελή γραφεία τους να έπαιρναν πολύ καλύτερες αποφάσεις.

"Εξαγόρασα" τις τύψεις μου δίνοντας τα όποια ψιλά είχα στη τσέπη μου, και τράβηξα τη φωτογραφία να θυμάμαι.

Η γενιά μας. δεν τα κατάφερε. Ας ελπίσουμε τα παιδιά μας να αποδεδειχθούν ικανότερα και να εξαλείψουν αυτές τις εικόνες.