Οδός Αφροδίτης. Η νεκρανάσταση.

Θυμάμαι περνώντας από εκεί, είχα δει ένα καφέ (ρωζ, ρουζ, πώς σκατά το λέγανε), το οποίο το είχαν κλείσει και σφραγίσει με ισπανικό κηρό, και πως ο ιδιοκτήτης ήταν καταζητούμενος πλην άφαντος, για απάτη(ες), με ονοματεπώνυμο αναρτημένο, σε ανακοίνωση, στη τζαμαρία. Ξαφνικά, προχτές, ενώ περνούσα από εκεί να επιθεωρήσω ένα νέο ίντερνετ καφέ, τσουπ, το βλέπω ξανάνοιξε. Τί φάση; Νόμος, αστυνομία, τάξη, σφραγίσματα, φιρμάνια, όλα γίναν στάχτη και μπούλμπερη όταν στάξαν φράγκα και πέσαν τηλέφωνα;

Αλλά δεν είναι αυτό, είχε κάτι αισχρές κακάσκημες παλιόγριες που διαφήμιζαν το μαγαζί, σταματούσαν τους λιγοστούς περαστικούς, και τους πρήζανε να πάνε να χουφτώσουν βυζάκι και να πιουν ποτάκι (να που πάνε οι γριές που δήθεν εξαφανίζονται από Alzheimer, λεπόν). Μες στο μαγαζί, gilfs και grannies να σου φύγει το κρανίο και να μασάς τα δόντια σου.

Ας το ξανακλείσει κάποιος αυτό το χάλι. Κι είναι δίπλα και σε μαγαζιά κιμπάρικα (αμόρε).