Εγώ κάπνιζα ....
Το είχα αραιώσει μέχρι κάποια οικογενειακή συμφορά με δικούς μου που χάθηκαν.
Μετά την τραγωδία αυτή, κάπνιζα συνέχεια.
Τον πρώτο μήνα δεν ήξερα τι κάπνισα. Μόνο κάπνιζα. Δεν κοιμόμουν , ούτε έτρωγα.
Έπινα και κάπνιζα.
Για παρηγοριά , ήρθε και με βρήκε ένας θείος μου , με τον οποίο είχαμε χαθεί από καιρό .
Κάποιες ασήμαντες διαφορές είχαν ψυχράνει τις σχέσεις.
Μετά την τραγωδία ήρθε και με βρήκε αυτός.
Σε λίγους μήνες, ο μπάρμπας, έπαθε καρκίνο στον πνεύμονα.
Του έκανε μεταστάσεις στα πόδια.
Διαλύονταν τα κόκκαλά του και έβγαιναν έξω από τις σάρκες.
Στον άγιο σάββα που πέθανε, είχε πολλούς άλλους σε ίδια κατάσταση και χειρότερη .
Άλλος είχε όγκο στο κεφάλι που του έκλεινε τα μάτια.
Άλλου του είχαν αφαιρέσει ολόκληρο το πεπτικό και δεν έτρωγε. Ζούσε με ορό γλυκόζης.
Για να παίρνει γεύσεις, μάσαγε τροφές και τις έφτυνε σε ένα νεφροειδές.
Πήγαινα τακτικά και έβλεπα το θείο μου που τελείωνε.
Ο τύπος χωρίς πεπτικό με είχε γνωρίσει . Του πήγα κάτι πούρα.
Κάποιες φορές μου ζήτησε και του πήγα παγωτά και κεμπάπ και πίτσες ... που τα μάσαγε για να νοιώθει τη γεύση και τα έφτυνε στο νεφροειδές.
ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΘΕΙΟΣ, ΔΕΝ ΞΑΝΑΚΑΠΝΙΣΑ.
Θυμόμουν τους καρκινοπαθείς εκεί μέσα. Όλοι ήταν καπνιστές.
Δεν θυμάμαι πως είναι το κάπνισμα.
Δεν κοιτάω τσιγάρα .
Αν πήγαιναν όλα τα παιδιά με το σχολείο , μια εκδρομή σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο και έβλεπαν τέτοιους ασθενείς μελλοθάνατους , ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΠΝΙΖΕ ΚΑΝΕΙΣ.
