rafman
Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Σεπ 2007
- Μηνύματα
- 7.642
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
ΑΛΚΗΣ ΡΗΓΟΣ Η παγίδα τού «δεν γίνεται αλλιώς»
ΤΟ ΒΗΜΑ Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Περίπου σαν... μονοκαλλιέργεια της οικονομικής κρίσης εμφανίζεται η εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών και «κοινωνικού μίσους». Ωστόσο, όπως διαπιστώνουν οι ειδικοί, η απειλή ακραίων ξεσπασμάτων, η ανάδειξη βίαιων μύθων και ακροδεξιών ιδεοληψιών δεν έχει μονοδιάστατη πηγή.
Η έλλειψη οραμάτων, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, το βλέμμα του νέου προς ένα αύριο χειρότερο- για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία- από αυτό που έζησαν οι γονείς του είναι το ένα κρατούμενο, επισημαίνει μιλώντας στο «Βήμα» ο πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Αλκης Ρήγος. Από την άλλη, όμως, υμνείται και η εμπειρική διαχείριση των προβλημάτων, στη λογική μιας ατομικότητας που λέει: «να τη βολέψουμε σήμερα και όπως πάει». Ολο αυτό χτισμένο, όπως υπογραμμίζει, από «μια βιομηχανία της συνείδησης που προσπαθεί να πείσει ότι δεν υπάρχουν νέες ιδέεςούτε άλλοι δρόμοι και, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι μονόδρομος. Το όποιο οραματικό θεωρείται αδιανόητο, προτού καν διαπιστωθεί αν είναι ή δεν είναι δυνατό».
Αυτά, σύμφωνα με τον καθηγητή, οδηγούν από τη μια σε άλογες μορφές βίας και από την άλλη σε έναν «φονταμενταλισμό», ο οποίος ανάλογα με τη χώρα εμφανίζεται με διάφορες μορφές: ως εκμετάλλευση είτε του εθνικιστικού λόγου, είτε θρησκευτικών φανατισμών κάθε είδους. Δεν είναι τυχαίο ότι στα γυμνάσια, ιδιαίτερα υποβαθμισμένων περιοχών, βλέπουμε έξαρση της παρουσίας ακροδεξιών ομάδων, καθώς πατούν στην ηλικιακή ανωριμότητα αλλά και στην αδυναμία του σχολείου να υπερβεί ιδεαλιστικά στερεότυπα εθνικού ή θρησκευτικού προσανατολισμού. Αντίθετα στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν ακροδεξιές ομάδες ακριβώς λόγω του ότι είναι πιο κριτική η παροχή της γνώσης, σε συνάρτηση με την ωριμότητα των φοιτητών.
Υπάρχει και κάτι ακόμη κομβικό, σύμφωνα με τον κ. Ρήγο: ο παράγοντας ότι «η βία πουλάει». «Υπάρχει μια μανία στο να προβάλλονται τα βίαια γεγονότα, αλλά και στο πώς προβάλλονται και πώς γίνονται βίαια ακόμη και τα πιο ήρεμα. Η φοβολατρία της τηλεόρασης. Αν είσαι άνθρωπος που δεν κυκλοφορείς, π.χ., στο κέντρο ή στα Εξάρχεια, νομίζεις ότι είναι αδιάβατος ο τόποςκαι ας υπάρχει εκεί το πανεπιστήμιο, το Πολυτεχνείο, πολιτιστικά στέκια, το υπουργείο Πολιτισμού, τα γραφεία του ΠαΣοΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και πάει λέγοντας». Και ακόμη: «Για τις εξελίξεις στην Κιργιζία δεν είπαν λέξη τα μέσα. Ο φόβος των spreads μονοπώλησε τα πάντα...».
Εχει δημιουργηθεί ένα συνολικό κλίμα αποϊδεολογικοποίησης και γενικευμένης αίσθησης ανημποριάς ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό διαμορφώνεται πάντα όταν οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν πάψει να ηγεμονεύουν, επισημαίνει. Τη δεκαετία του 1990 μια εκδοχή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η νεοφιλελεύθερη, εμφανιζόταν ως ηγεμόνας και μιλούσαν τότε για το «τέλος της Ιστορίας», έλεγαν «αντίο, προλεταριάτο», «η αγορά θα τα λύσει όλα». «Σήμεραο κυρίαρχος χωρίς ηγεμονία γίνεται πιο ωμός,η Αστυνομία στον δρόμο με πιο έντονη παρουσία θεωρείται κάτι φυσικό. Ο νέος άνθρωπος θέλει όραμα. Χωρίς όραμα δεν φτιάχνεται μια καλύτερη ζωή. Αυτό συνειδητά υποθηκεύτηκε από το “δεν γίνεται αλλιώς”. Και ας ξέρει ο νεοφιλελευθερισμός ότι ιστορικά δεν υπήρξε κανένα πολιτικό σύστημαούτε τρόπος παραγωγής που λειτούργησαν για πάντα. Ηδη γεννιούνται καινούργια πράγματα, όχι μόνο στενά πολιτικά, αλλά ευρύτερα πολιτισμικά. Δεν προβάλλονται όμως...»
για όσους /ες δεν αρκούνται στις κραυγές και τις εξυπναδίτσες...
θα σε σχολιάσω αργότερα...
γιατί έχεις ενδιαφέρον
την κάνω..
