φίλη προγαμιαίων ετών ψάχνει ώμο να ακουμπήσει αφού την έστειλε ο 1ος- 2ος- 3ος γκόμενος, στηρίζεται μια δυο τρεις, αφήνει δάκρυα κορομηλένια...
σε κάποια φάση θέλει και λίγο σάλτσα ρομάντικα να επιβεβαιώσει ότι
είναι αρεστή, γέρνει βλεφαριάζει, γατουλιάζει λίγο με κούνημα ουράς,
νιώθω αδρεναλίνη των όρχεων να πλησιάζει στο λίμιτ-άπ, οπότε απλώνω κι
εγώ πλοκάμι.
...Τρώω λογοκρισία/ πόρτα/ στοπ/ κιγκλίδωμα κλπ, κι ατάκα μετά τα φρένα/ χειρόφρενα/ αερόφρενα που πάτησε:
''Νομίζω ότι αυτό ήταν μια δοκιμασία της φιλίας μας που δε μου βγαίνει, αλλά θα το ξεπεράσουμε έτσι;''
Μα τί να ξεπεράσει κανείς ρε ξόρκι; Για να ξεπεράσει κανείς κάτι πρέπει να συμπορευτεί πρώτα, ή να γκαζώσει να το φτάσει και αφού το εξαπωθήσει το ρημάδι να το ξεπεράσει. Ντεν γκαταλαμπαίνος μανδάμ, συνεχίζοντας:
Κύττα, φιλία φιλία, αλλά σε ξεμπροστιάζω, αμα με έχεις εύκολη λύση για να ανέβεις ψυχομπουρδελικά θέλω κι εγώ το αντίστοιχο, μα-μου-σου...τον έφαγε ψυχραίμισε και μετά ζητούσε δοκιμασίες και άθλους Ηρακλέως.
Βέβαια το έχω ακούσει αυτό το μαλακιστηρένιο: ''Σε βλέπω μόνο σα φίλο'' κι απαντάω κι εγώ κλισαριστά ως: ''Ξέρεις τι ωραία γκολ μπαίνουν στα φιλικά;''
Εν κατακλείδι: Πόσο Γκαριόλες (ναι ΓΚΑΑΑΑΑ-ριόλες) είναι μερικές; Να ανέβουνε στα κάτω τους έχοντας σε δεκανίκι, αλλά στο τζαμπέ, χωρίς αντάλλαγμα, να σε κάνουνε λίγο ταγάρι και μετά αρριβεντέρλα αμίγκο μιο.
Μόνο Φάπεργουέρ στις γκαριόλεν.