Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Διαβάζοντας κριτικές και έχοντας την επιθυμία με τον άντρα μου να ψαχτούμε γενικότερα και ότι βγει, αποφασίσαμε να αρχίσουμε την έρευνα σήμερα το εν λόγω ίδρυμα
Ξεκινήσαμε προφανώς απ τα αυτονόητα, το να κοιτάξουμε την σελίδα του εν λόγω χώρου
Εντυπωσιακές φωτογραφίες που σε καθηλώνουν και φυσικά σε καυλώνουν και σε προετοιμάζουν ότι θα πας εκει και αν μη τι άλλο θα γουστάρεις.
Οι δε κριτικές που διαβάσαμε εδώ ήταν ανάμικτες μεν, μη απαγορευτικές δε.
Οπότε προετοιμαστήκαμε καταλλήλως για ό,τι προκύψει!
Μέσα στην καύλα και οι δύο με την ιδέα και μόνο ότι θα δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό και ότι υπάρχει πιθανότητα για καλό παιχνίδι, ρίχνουμε -ευτυχώς- ένα γρήγορο πρώτα στο σπίτι.
Ετοιμαζόμαστε οι άνθρωποι, ενήλικες 40άρηδες, πλυμμένοι αρρωματισμένοι, με τα πακέτα προφυλακτικά με γεύσεις παρακαλώ έτοιμα, τα μαντηλάκια μας υγρά και στεγνά, τα απολυμαντικά μας κι όλα τα σχετικά γιατί περιμέναμε πολλά χύσια, να μπορούμε να φτάσουμε ως το αμάξι μας μετά αξιοπρεπώς...
Μην τα πολυλογώ, παρκάραμε 2 τετράγωνα πιο εκεί έτσι για το γούστο, για να κάνουν στρακα στρούκα τα τακούνια μου στο πεζοδρόμιο και να κουνιέται ο κώλος μου
Φτάνουμε στην ομολογουμένως διακριτικότατη είσοδο, χαμογελάμε ως νέες Τζοκόντα στον υπάλληλο της εισόδου ο οποίος ήταν το πρώτο σοκ μας ουσιαστικά.
Νιώσαμε και οι δύο ότι ο άνθρωπος τρομοκρατήθηκε με την παρουσία μας.
Μήπως να ήμασταν του υγειονομικού; Μήπως της εφορίας; Μήπως κάτι άλλο βρε αδερφέ γιατί ζευγάρι εκεί μέσα δεν είχε κανένα λόγο να πάει!
Παρόλα αυτά, και ενώ το ακουστικό του κρέμεται στο αυτί, προφανώς για να ακούει κάτι άλλο πέρα απ τα βογγητά της οθόνης απ το βάθος, χωρίς χαμόγελο, μόνο με το σαστισμένο ύφος ενός ροφού που αντικρίζει για πρώτη φορά στη ζωή του ψαροντουφεκά, μας κόβει τα εισιτήρια (τα οποία θα κρατήσουμε εννοείται για ενθύμιο της αποψινής βραδιάς)
Χέρι χέρι προχωράμε παραμέσα και ξαφνικά βρεθήκαμε στην πραγματικότητα της Ελλάδας.
Εξαθλιωμένοι τελειωμένοι τύποι (με συγχωρείτε αν ήσασταν κάποιος από αυτούς) παρακμιακοί και αρμόζοντες στο υπόλοιπο περιβάλλον
Αρχίζουμε να πάμε προς τα πάνω, να βρούμε τις καμπίνες. Τα τακούνια μου έκαναν θόρυβο στην σκάλα και τα αχ βαχ απ την 4ης κατηγορίας τσόντα έδιναν ρέστα.
Αν εκείνη τη στιγμή στην οθόνη έβγαινε ο Γκουσγκούνης να μου φωνάξει αλλά Βόγλη, "Στάσου μύγδαλα" ίσως να μην ένιωθα το βάρος του σκοταδιού να με πλακώνει.
Αντικρίζουμε νέες φάτσες, ενδιαφέρουσες θα μπορούσες να πεις εάν ήμασταν στελέχη της ΝΑΣΑ και μελετούσαμε νέα είδη σε κάποιον άλλον μακρινό γαλαξία
Η αρχική προσμονή για την φαντασίωση ότι θα παίξει τρελό παιχνίδι - τρομάρα μας- είχε ήδη εξαφανιστεί.
Ο πούτσος του άντρα μου είχε φτάσει να είναι λες και είμαστε σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Κρυμμένος. Κάτι που με τρομοκράτησε. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί ποτέ. Ζαμέ σου λέω! Το μέγεθος του ξεπερνάει αυτό που θα έλεγε κανείς... ευπρεπές.
Μπήκαμε στην καμπίνα. Σοκ σοκ σοκ. Βρώμικα παντού, κατασκότεινα, το φως σπασμένο, η οθόνη να μην δουλεύει, δόξα τον μεγαλοδύναμο κλείδωνε η πόρτα.
Αράζουμε στο παγκάκι, σηκώνουμε το στόρι να δούμε καμια σκηνή απ την τσόντα μπας και χαλαρώσουμε λίγο την απογοήτευση.
Όταν τα μάτια μας συνήθισαν στο μαύρο σκοτάδι της μαύρης τρύπας, ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν άλλες δύο τρύπες. Του όζοντος.
Αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν το glory hole, αν είχε τζάμι, ο τύπος απ τα φανάρια θα ήθελε τουλάχιστον 10ευρώ για να καλύψει το μέγεθος.
Χωράγαμε και οι δύο μαζί σφιχταγκαλιασμένοι δεν λέω, αλλά χωράγαμε να περάσουμε.
Προσπαθήσαμε να το παλέψουμε λίγο ακόμα, ανοίξαμε διακριτικά το ένα παραθυράκι γίγας για να ανακαλύψουμε δίπλα μας ότι κάποιοι όντως περνούσαν καλά... μπράβο τους, τους βγάζουμε το καπέλο! Βέβαια 3 άντρες θα περνούσαν καλά παίζοντας και προ, αλλά οκ, γούστα είναι αυτά. Μας το έκλεισαν όμως στη μούρη πριν προλάβουμε να το κλείσουμε μόνοι μας.
Οπότε εγώ σαν νέος Ανδρέας Μικρούτσικος λέω στον άντρα μου "την πόρτα να φύγουμε ή το δεύτερο παράθυρο;"

Όπου διάλεξε το δεύτερο παράθυρο!
ΖΟΝΓΚ
Μόνο που δεν ακούστηκε από κάποιο μικρόφωνο, λυπούμαστε αλλά μόλις χάσατε!
Μια φάτσα κολλημένη, με στημένο το σαγονάκι στο χεράκι του, ένας τύπος που μόνο χαρακτήρας από καρτούν θα μπορούσε να τον μιμηθεί!
Εντάξει ήταν το τέλος. Ξενέρωμα. Απογοήτευση, μας γάμησε την φαντασίωση η όλη φάση.
Ευτυχώς πήγαμε και φάγαμε σουβλάκια