Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ο ΜΠΟΥΦΟΣ

Άρτι αφιχθείς από χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ, σύρθηκα από το αδυσώπητο σαράκι που κατατρώει τα εσώψυχά μας στην γνωστή ατέρμονη αναζήτηση της υπέροχης ,γλυκοτραγουδισμένης και συγκλονιστικής στιγμής που δονεί με ηδονικό τρέμουλο και το τελευταίο κύτταρό μας. Στην αναζήτηση εκείνων των λιγοστών δευτερόλεπτων,όπου παιάνες δόξας ηχούν στα ώτα μας και απόκοσμη μουσική κατακλύζει το είναι μας.
Έτσι εκεί στην πλατεία της κατάπτωσης, των σκληρών ναρκωτικών, των πάσης λογής εγκληματιών που ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του, για να πηγαίνει δωρεάν εκδρομές με το ορφανοτροφείο, αλλά το χείριστο στην πλατεία που τα μάτια είναι απλανή, άνευ του σπινθήρος η οποία καθορίζει την ανθρώπινη υπόσταση και το πνεύμα, εκεί που πλέον δεν ακούς την Ελληνική γλώσσα και έχει απολεσθεί οριστικώς η κουλτούρα της πατρίδας μας, όδευσα αργά κουρασμένα στο Αmnegia.
Πριν εισέλθω παρατήρησα αριστερά, στο γνωστό μαγειρείο, τις δύο αλλοδαπές κυρίες που αν είναι καλός ο καιρός κάθονται σε τραπέζι έξω από το μαγαζί, αν δε είναι κρύος εντός και πλησίον της τζαμαρίας. Στις πάμπολλες φορές που έχω επισκεφθεί το μέγαρο της ηδονής τις παρατηρώ να κάθονται πάντα στο ίδιο τραπέζι.Σκέφτηκα με κακεντρέχεια πως αν έτρωγαν τις τόσες ώρες που κάθονται εκεί σίγουρα τώρα και οι δύο από χυμώδεις σαρανταπεντάρες πενηντάρες με περιφέρειες και μαστούς που παραπέμπουν σε παραμάνες, θα θύμιζαν την Καλλιόπη του Θησαυρού και ενδεχομένως ο τάλας καταστηματάρχης θα έπρεπε να μεγεθοποιήσει τις εισόδους.
Εισήλθα στο Amnegia την 12,30 περίπου μετά μεσημβρίας άνευ ουδεμίας έπαρσης και οίησης για τις γαμευτικές μου ικανότητες ,αι οποίαι καταλαγιάζουν καθώς γεννάται ασυναισθήτως και αυτομάτως έντονος προβληματισμός για τα 80 ευρώ. Έψαξα εναγωνίως τον μοναδικό μου φίλο εκεί ,καθώς εσχάτως εμπεδώνω εντόνως και έτι περισσότερον ότι η φιλία αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα έναντι στην κρίση όλων των επιπέδων που ταλανίζει την κοινωνία μας . Το έσχατο οχυρό απέναντι στην αχαριστία ,την υποκρισία τη λαμογιά.«Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν γαμισίοις γιγνώσκεις. Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και γαμήσια ου λείπει. Τοις των φίλων λόγοις «για καταγαμήσια» αεί πιστεύομεν.
Ατύχησα βαρύτατα, αφενός η σκέψη των 80 ευρώ που θα ελάφρυναν οριστικά την τσέπη μου και θα αύξαναν τα συναλλαγματικά αποθέματα της Ρουμανίας, αφετέρου αι ιέριαι της Αφροδίτης που με συγκινούν απουσίαζαν, έχοντας μεταβεί ενδεχομένως στα χωριά τους δια τας εορτάς, στους πρόποδες του βουνού «Καρπάθια» όπου ο Abraham Stoker έπλασε τον μύθο του Βρικόλακα.Στην πραγματικότητα ο Κόμης Βλάντ ήτο ένας πατριώτης Πρίγκιπας που ανασκολόπιζε, παλούκωνε κοινώς τους Τούρκους, οι οποίοι προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να καταλάβουν το βασίλειό του, κάτι δηλαδή σαν τον δικό μας Θεόδωρο Κολοκοτρώνη σε σαφώς πιο άγρια έκδοση .
Με την φαντασία μου είχα μεταβεί στις απάτητες κορυφές των Καρπαθίων, όπου δεσπόζει το ερειπωμένο γεμάτο σκιές και φαντάσματα κάστρο του Κόμη και μπροστά στα μάτια μου πέρασε στιγμιαία μια σειρά οικτρά παλουκωμένων δύστυχων υπάρξεων. Παρατηρώντας τις φρικώδεις εκφράσεις τους, παραλλήλισα τον κόμη με τον Οσάκα Ζουλού και τότε ασυναίσθητα και καθώς η σκέψη είναι απείρως ταχυτέρα του φωτός, μετέβην αστραπιαία στο Σινικό Τοίχος της Κίνας,
Πριν δύο μήνες και ενώ ευρισκόμουν στην ίδια ψυχική κατάσταση περίπου αποφάσισα να αποχωρήσω και την ώρα που το αυτοκίνητο από το parking ήταν ακόμη στο πεζόδρομο πέτυχα με παρέμβαση της θεάς τύχης ένα απίστευτο Κινεζάκι. Άννυ δήλωσε ότι το λένε και το οποίο καταγάμησα επί μία συναπτή ώρα στο απέναντι παρακμιακό ξενοδοχείο Δοδώνη. Τριάντα Ευρώ το συνολικό κόστος, 20 η Γκέισσα και 10 το Χάνι της Γραβιάς.Το φιλαράκι επί της ευκαιρίας δήλωσε πώς «άμα σου χρωστάει ο θεός μουνιά». Με αυτή τη σκέψη πετάχτηκα απέναντι και ανέβηκα τα 2 σκαλάκια μπαίνοντας στην είσοδο. Μια απροσδιόριστης εθνικότητας λιπόσαρκη κακομούτσουνη, θυμίζοντας ολίγον και αχνά την Γεωργία Βασιλειάδου η τη Σαπφώ Νοταρά προς το αδύνατο ήταν στην είσοδο και την ρώτησα για το κινεζάκι . Η απάντησή της ήταν καθολικά αρνητική και την ίδια στιγμή κάτι πολύ μεγάλο με πλησίαζε από τα πλάγια. Γύρισα και είδα μια γυναικάρα 1,85 με πράσινα μάτια και απίστευτο σώμα.
Εμπείς δε σe γκάνουμε ρώτησε !!! Ντριάντα όλα με ντο ξενοντοχείο!!!
Ο μπούφος είναι ένα παράξενο πτηνόν μεγέθους τετράπαχου αλανιάρη αλέκτορος με πελώρια ολοστρόγγυλα μαγνητικά ακίνητα μάτια. Σε μια εκδρομή στα μαθητικά μου χρόνια σε ζωολογικό κήπο τον είχα πρωτοδεί και τον κοίταζα συνεχώς μέσα στα μάτια, με συνέπεια παρ’ ολίγον να με υπνωτίσει και να κοιμηθώ ροχαλίζοντας δημοσίως.
Έτσι την κοίταζα και εγώ ως μπούφος , βυθίζοντας τα αποβλακωμένα μάτια μου μέσα στα καταπράσινα δικά της και για μια στιγμή θεώρησα ότι θα υπνωτιζόταν, θα έπεφτε πάνω μου και καθώς με πέρναγε τουλάχιστον ένα κεφάλι θα με καταπλάκωνε με άγνωστες συνέπειες για την σωματική μου δομή.
Το κρεβάτι της αμαρτίας αποδείχτηκε μικρό για το ατέλειωτο κορμί και αν κατέβαινα στο ύψος των αστραγάλων της, το κεφάλι μου άγγιζε τους ώμους της, αν ανέβαινα στο ύψος των υπέροχων μαλλιών της, τα βατραχοειδή δάχτυλα των ποδιών μου χάιδευαν τις γάμπες της.
Η πεολειχία της ήταν υπέροχη και αν δεν λιγουρευόμουν εκείνη την ολόλευκη και βελούδινη κοιλιά της Ουκρανής ΄Ελενας και την απίστευτη ορμέμφυτη ανάγκη το πέος να εισχωρήσει βίαια στο αιδοίον της, θα τελείωνα μέσα στην ολόγλυκη και θερμή στοματική της κοιλότητα.
Την γύρισα απαλά στο πλάι, σήκωσα ψηλά το σμιλευμένο πόδι της και χαιδεύοντας απαλά το εφηβαίο διείσδυσα σε ένα ζεστό και αρκετά στενό αιδοίο σε σχέση με αυτό το πελώριο κορμί. Οι ηδονικοί σπασμοί που συνόδευσαν την σπερματέγχυση μέσα στην περιφαλλίδα ήταν συγκλονιστικοί και για μια στιγμή απώλεσα εξ ολοκλήρου την επαφή με τούτο τον μάταιο και άδικο ντουνιά.