SIRSTEPHEN
Μέλος
- Εγγρ.
- 11 Απρ 2010
- Μηνύματα
- 2.698
- Like
- 7
- Πόντοι
- 16
Ο ΜΕΛΑΣ ΔΡΥΜΟΣ (1)
Πολλές φορές διαλέγω ένα συγκεκριμένο δωμάτιο σ’ αυτό το ξενοδοχείο, μιας γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων για ερωτικά η σεξουαλικά ραντεβού.
Το δωμάτιο αυτό είναι σπέσιαλ. Έχει μια ορθογώνια πισινούλα πολύ μικρών διαστάσεων που εφάπτεται στον ένα του τοίχο και είναι υπερυψωμένη με δυό σκαλιά από το υπόλοιπο δάπεδο. Η πισινούλα και τα δυό σκαλιά που οδηγούν σ’ αυτήν, χωρίζονται από το υπόλοιπο δωμάτιο με μια κουρτίνα. Μια, δυστυχώς, νάιλον κουρτίνα. Η κουρτίνα κρέμεται με κρίκους από έναν οριζόντιο σωλήνα που περιτριγυρίζει την πισινούλα. Ο σωλήνας στηρίζεται γερά στον τοίχο και σε τρείς άλλους σωλήνες κάθετους γύρω - γύρω. Και στηρίζεται γερά. Αυτό έχει την σημασία του.
Μπορείς να δέσεις τα χέρια μιας γυναίκας με ένα ζευγάρι χειροπέδες, που θα κρέμονται δεξιά και αριστερά από τον οριζόντιο σωλήνα. Τότε, επειδή αυτός είναι στερεωμένος ψηλά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα πόδια της γυναίκας να μην εφάπτονται στο έδαφος. Εδώ ακριβώς χρειάζεται η αντοχή και το γερό στερέωμα του σωλήνα Η καλύτερη, βέβαια, περίπτωση είναι όταν η έτσι δεμένη γυναίκα πατά μόλις με τις άκρες των δαχτύλων των γυμνών ποδιών της στο έδαφος. Έτσι δεμένη και εντελώς γυμνή, εκτός συνήθως από τις κάλτσες της, συνηθίζω να την βρέχω με το ντους που έχει η πισινούλα.
Όταν, αρχίζω να την κτυπώ, χρησιμοποιώντας τις περισσότερες φορές το μαστίγιο με την κόκκινη λαβή και τα πολλά δερμάτινα λουριά, μ’ έναν ρυθμό που δεν είναι καθόλου βιαστικός, αλλά παιγνιώδης, ανάμεσα σε χάδια, φιλιά και τις διεισδύσεις των δακτύλων μου μέσα της, τότε οι σταγόνες του νερού πετάγονται με ορμή δεξιά και αριστερά από το γυμνό σώμα και τα γυμνά μέσα στις κάλτσες πόδια ψάχνουν με αγωνία να βρουν την ισορροπία τους, που χάνουν από τα χτυπήματα. Συνηθίζω, τότε, να σταματώ και να απολαμβάνω με γνήσια συγκίνηση το θέαμα.
Στο υποκόκκινο φώς ενός άνετου δωματίου, μια γυμνή γυναίκα, με το νερό να στάζει από το σώμα της, με καλυμμένα συνήθως τα μάτια, περιμένει με τα χέρια δεμένα ψηλά την επόμενη κίνηση, χωρίς να ξέρει αν θα είναι χάδι, χτύπημα η φιλί, κλυδωνιζόμενη στις μύτες των ποδιών της.
Σε λίγο, όταν η ένταση και ο ρυθμός των χτυπημάτων αυξάνει, μπερδεύω αν οι σταγόνες στο όμορφο πρόσωπο, είναι από το νερό η από την ένταση του πόνου. Η επιδερμίδα τότε έχει, πολλές φορές, μια ιδιαίτερη ανατριχίλα, οι θηλές σκληραίνουν και τα πόδια ταλαντεύονται με περισσότερη αγωνία
Αυτό το θέαμα, είναι κατά την γνώμη μου, γνήσια ζωντανή τέχνη.
Επικαλούμαι τον ορισμό του Σοπενχάουερ για την τέχνη:
«Τέχνη, είναι, η θέαση των πραγμάτων, πέρα από την επικράτεια της λογικής».
Κι αν επιμένετε να με ρωτάτε, για το τι σόι θέαση είναι το θέαμα που μόλις περιέγραψα, θα σας απαντήσω ως εξής:
«Είναι η θέαση που έχει κάποιος, όταν βρίσκεται στην σκιά ενός πελώριου βουνού και μπροστά σε ένα μεγάλο και πυκνό δάσος, με ένα κόκκινο φεγγάρι στο ουρανό, με τα σύννεφα σε διάφορα σχήματα να περνούν από πάνω του με ταχύτητα, σπρωγμένα από έναν δυνατόν αέρα που ακούγεται να σφυρίζει απειλητικά μέσα από τα κλαριά των ψηλών δένδρων του δάσους, πού την ημέρα δεν αφήνει το φώς του ήλιου να το διαπεράσει. Για το βουνό δεν ξέρω, αλλά το δάσος αυτό έχει όνομα. Λέγεται ΜΕΛΑΣ ΔΡΥΜΟΣ» .
Πολλές φορές διαλέγω ένα συγκεκριμένο δωμάτιο σ’ αυτό το ξενοδοχείο, μιας γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων για ερωτικά η σεξουαλικά ραντεβού.
Το δωμάτιο αυτό είναι σπέσιαλ. Έχει μια ορθογώνια πισινούλα πολύ μικρών διαστάσεων που εφάπτεται στον ένα του τοίχο και είναι υπερυψωμένη με δυό σκαλιά από το υπόλοιπο δάπεδο. Η πισινούλα και τα δυό σκαλιά που οδηγούν σ’ αυτήν, χωρίζονται από το υπόλοιπο δωμάτιο με μια κουρτίνα. Μια, δυστυχώς, νάιλον κουρτίνα. Η κουρτίνα κρέμεται με κρίκους από έναν οριζόντιο σωλήνα που περιτριγυρίζει την πισινούλα. Ο σωλήνας στηρίζεται γερά στον τοίχο και σε τρείς άλλους σωλήνες κάθετους γύρω - γύρω. Και στηρίζεται γερά. Αυτό έχει την σημασία του.
Μπορείς να δέσεις τα χέρια μιας γυναίκας με ένα ζευγάρι χειροπέδες, που θα κρέμονται δεξιά και αριστερά από τον οριζόντιο σωλήνα. Τότε, επειδή αυτός είναι στερεωμένος ψηλά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα πόδια της γυναίκας να μην εφάπτονται στο έδαφος. Εδώ ακριβώς χρειάζεται η αντοχή και το γερό στερέωμα του σωλήνα Η καλύτερη, βέβαια, περίπτωση είναι όταν η έτσι δεμένη γυναίκα πατά μόλις με τις άκρες των δαχτύλων των γυμνών ποδιών της στο έδαφος. Έτσι δεμένη και εντελώς γυμνή, εκτός συνήθως από τις κάλτσες της, συνηθίζω να την βρέχω με το ντους που έχει η πισινούλα.
Όταν, αρχίζω να την κτυπώ, χρησιμοποιώντας τις περισσότερες φορές το μαστίγιο με την κόκκινη λαβή και τα πολλά δερμάτινα λουριά, μ’ έναν ρυθμό που δεν είναι καθόλου βιαστικός, αλλά παιγνιώδης, ανάμεσα σε χάδια, φιλιά και τις διεισδύσεις των δακτύλων μου μέσα της, τότε οι σταγόνες του νερού πετάγονται με ορμή δεξιά και αριστερά από το γυμνό σώμα και τα γυμνά μέσα στις κάλτσες πόδια ψάχνουν με αγωνία να βρουν την ισορροπία τους, που χάνουν από τα χτυπήματα. Συνηθίζω, τότε, να σταματώ και να απολαμβάνω με γνήσια συγκίνηση το θέαμα.
Στο υποκόκκινο φώς ενός άνετου δωματίου, μια γυμνή γυναίκα, με το νερό να στάζει από το σώμα της, με καλυμμένα συνήθως τα μάτια, περιμένει με τα χέρια δεμένα ψηλά την επόμενη κίνηση, χωρίς να ξέρει αν θα είναι χάδι, χτύπημα η φιλί, κλυδωνιζόμενη στις μύτες των ποδιών της.
Σε λίγο, όταν η ένταση και ο ρυθμός των χτυπημάτων αυξάνει, μπερδεύω αν οι σταγόνες στο όμορφο πρόσωπο, είναι από το νερό η από την ένταση του πόνου. Η επιδερμίδα τότε έχει, πολλές φορές, μια ιδιαίτερη ανατριχίλα, οι θηλές σκληραίνουν και τα πόδια ταλαντεύονται με περισσότερη αγωνία
Αυτό το θέαμα, είναι κατά την γνώμη μου, γνήσια ζωντανή τέχνη.
Επικαλούμαι τον ορισμό του Σοπενχάουερ για την τέχνη:
«Τέχνη, είναι, η θέαση των πραγμάτων, πέρα από την επικράτεια της λογικής».
Κι αν επιμένετε να με ρωτάτε, για το τι σόι θέαση είναι το θέαμα που μόλις περιέγραψα, θα σας απαντήσω ως εξής:
«Είναι η θέαση που έχει κάποιος, όταν βρίσκεται στην σκιά ενός πελώριου βουνού και μπροστά σε ένα μεγάλο και πυκνό δάσος, με ένα κόκκινο φεγγάρι στο ουρανό, με τα σύννεφα σε διάφορα σχήματα να περνούν από πάνω του με ταχύτητα, σπρωγμένα από έναν δυνατόν αέρα που ακούγεται να σφυρίζει απειλητικά μέσα από τα κλαριά των ψηλών δένδρων του δάσους, πού την ημέρα δεν αφήνει το φώς του ήλιου να το διαπεράσει. Για το βουνό δεν ξέρω, αλλά το δάσος αυτό έχει όνομα. Λέγεται ΜΕΛΑΣ ΔΡΥΜΟΣ» .
