Iakwvos
Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Σεπ 2011
- Μηνύματα
- 468
- Κριτικές
- 4
- Like
- 111
- Πόντοι
- 1
Οδός Ιάσονος: 10 ευρώ το σεξ, 4 το τάι
Πέντε λεπτά από τα μπαράκια του Κεραμεικού, ένας πεζόδρομος με νεοκλασικά που μάλλον δεν θέλεις να μένεις.
Ένας οίκος ανοχής στην Ιάσονος έμοιαζε με παλιό χωριατόσπιτο. Είχε ένα μεγάλο μακρόστενο εξωτερικό διάδρομο στο τέρμα του οποίου άπλωνε ρούχα ένας τύπος γύρω στα 60. «Γεια σου, φίλε». «Γεια σου. Μπες να δεις το κορίτσι». «Δημοσιογράφος είμαι, να σε ρωτήσω δυο πράγματα;» Ο τύπος εκνευρίστηκε. «Απαπά, να φύγεις. Μια φορά είχανε έρθει από την τηλεόραση με κρυφή κάμερα και είχανε φέρει και την ασφάλεια μαζί τους. Τραβούσε η αστυνομία την κοπέλα μέχρι έξω στο δρόμο γυμνή και μετά τη δείχνανε και στην τηλεόραση. Δείχνανε και μένα κι έγραφε κάτω στην οθόνη “η ώρα της σύλληψης”. Ξέρεις να μου πεις γιατί μας ξεφτιλίσανε έτσι και κάτι άλλους που σκοτώνουνε τους φοράνε κουκούλες για να μη φαίνονται;»
Σπρώχνω μια πόρτα που τρίζει και κάθομαι σε ένα σκοτεινό σαλονάκι που μύριζε φτηνό αποσμητικό χώρου. Τα πόστερ στους τοίχους με τις ημίγυμνες γυναίκες θυμίζουν την εφηβεία του ’80. Σε δυο λεπτά το σαλονάκι έχει γεμίσει κόσμο και μετά από λίγο ήχος από τακούνια και μια πολύ όμορφη κοπέλα που πάει να χαμογελάσει. Είχε ίσια μαύρα μαλλιά κάτω από τους ώμους, φορούσε ψηλά παπούτσια, ήταν γυμνόστηθη κι έδειχνε μέχρι 25. Τη συνόδευε μια γυναίκα γύρω στα 50: «Περάστε παιδιά, η κοπέλα είναι καινούργια στη δουλειά και πολύ καλή. Ελεύθερο στοματικό, όλες οι στάσεις, ελεύθερα πιασίματα. Ελάτε, θα περάσετε ωραία».
Ο πεζόδρομος των νεοκλασικών
Η Ιάσονος είναι ένας δρόμος γεμάτος ερειπωμένα και μισογκρεμισμένα νεοκλασικά. Τα περισσότερα είναι κλειδωμένα με λουκέτα, αλυσίδες και καρφωμένα παράθυρα μην μπει κάνας άστεγος, χρήστης ή άστεγος χρήστης να κοιμηθεί και πέσει ό,τι έχει απομείνει πάνω του. Κάποια άλλα είναι οίκοι ανοχής και το ενοίκιό τους φτάνει και τις 2.000 ευρώ το μήνα.
Στο νούμερο 18 μια ανακοίνωση της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού αναγράφει ότι το κτίριο κηρύχθηκε διατηρητέο το 1992, ότι ο χρόνος κατασκευής τοποθετείται στις αρχές του 20ού αιώνα και ότι «το μέγεθός του διευκολύνει επενδυτικά την όποια προσπάθεια επαναφοράς σε χρήση». Λίγο παρακάτω, στο 26, το κτίριο επίσης διατηρητέο από το 1992 και μοιάζει έτοιμο να πέσει από μέρα σε μέρα.
Κάθομαι να διαβάσω τι λέει κι ένας τύπος έρχεται δίπλα και κατουράει. «Κρύβει μια αυλή με ολόκληρο συγκρότημα επιμέρους κτισμάτων, χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής οικοδομής της περιοχής, η οποία “ντύθηκε” νεοκλασικό στα τέλη του 19ου αιώνα». Πιο πέρα ένα άλλο ερείπιο έχει ταμπέλα «Πωλείται». «Είναι 200 τ.μ., χτίστηκε τέλος του 19ου αιώνα, η πρόσοψη είναι διατηρητέα αλλά παραμέσα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις». «Πόσο;» «150.000 ευρώ» λέει με θάρρος.
Απέναντι από το κινέζικο εστιατόριο της γειτονιάς (Fulihua), που βρίσκεται εκεί 10 χρόνια, ένα μαγαζάκι έχει στην πρόχειρη βιτρίνα του διάφορα καθαριστικά προϊόντα και δουλεύει αποκλειστικά με τα «σπίτια», πουλώντας «προφυλακτικά ποιότητας, από τους καλύτερους οίκους της Ευρώπης», προς 15 ευρώ τα 145 τεμάχια. Πουλάει, επίσης, φθηνά χαρτιά υγείας και κουζίνας και λιπαντικά για τα γυναικεία γεννητικά όργανα: είναι συνηθισμένη εικόνα η κοπέλα να παρουσιάζεται στους πελάτες και να κρατάει μια τέτοια αλοιφή στο χέρι, αφού μπορεί να έχει βγει μόλις από κάποιο «δωμάτιο». Σε ένα φόρουμ για τον αγοραίο έρωτα ένας τύπος γράφει «με το που δω την άλλη να κρατάει αλοιφή κάνω μεταβολή, τρώει χι». Τη θέλει και στενή.
10 ευρώ το σεξ
Στο σκαλάκι ενός «σπιτιού» έχει βγει μια γυναίκα που δουλεύει ως «υπηρεσία», γύρω στα 55, με ανατολικοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Στο πόδι μού λέει ότι κάποιοι από τους οίκους ανοχής δουλεύουν 24ωρο και η τιμή είναι στάνταρ 10 ευρώ. Τα 5 για την κοπέλα, τα 3 για το «σπίτι» και τα 2 για την υπηρεσία και ότι η επίσκεψη κρατάει 7-8 λεπτά. Λέει ότι οι πελάτες είναι μισοί Έλληνες και μισοί ξένοι, όλων των ηλικιών, πολλές φορές και παντρεμένοι, ότι κάποιοι ζητούν από τις κοπέλες σεξ χωρίς προφύλαξη, ότι οι κοπέλες είναι κυρίως από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.
«Το μεγαλύτερο μέρος των γυναικών που εκδίδονται είναι θύματα τράφικινγκ, καταναγκασμένες να το κάνουν αυτό» λέει η Σίσυ Βωβού, μέλος της φεμινιστικής συλλογικότητας «Το Μωβ» (), ενώ προσθέτει ότι «η πορνεία στην ουσία είναι ένας πληρωμένος βιασμός, γιατί καμία γυναίκα δεν εκδίδεται από ευχαρίστηση». Για τους άντρες που επιλέγουν την πορνεία ότι «δυστυχώς είναι πάρα πολλοί και σήμερα το κάνουν από μόδα, βλέπουν την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος ως μια άλλης μορφής εμπορευματοποίηση, το βρίσκουν ως διασκέδαση, θεωρούν ότι ξεφεύγουν από την καθημερινότητα και κάνουν με την εκδιδόμενη γυναίκα κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν με τη φίλη τους ή τη σύζυγό τους. Το σίγουρο είναι ότι γυρίζουν χειρότεροι στο σπίτι τους, με περισσότερη περιφρόνηση για τις γυναίκες».
«Παρότι η πορνεία είναι γενικώς απαράδεκτη», αναφέρει η Σίσυ Βωβού, «πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να είναι απαγορευμένη, γιατί σε μια κοινωνία με ταξικές αντιθέσεις είναι άνισο και άδικο να διώκεις την πορνεία του δρόμου και όχι την άλλη πορνεία που δεν μπορείς να αποδείξεις, εκείνη που έχει ως αντίτιμο την επαγγελματική ή κοινωνική άνοδο. Γιατί το αν θα πουλήσει κάποια το σώμα της για μία ώρα, για μία νύχτα ή για μία ζωή είναι δευτερεύον».
Το επικερδές τράφικινγκ
«Το τράφικινγκ αναπτύσσεται στην Ελλάδα και παγκοσμίως με ραγδαίους ρυθμούς και έχει κατακτήσει τη δεύτερη θέση στις πιο επικερδείς μορφές οργανωμένου εγκλήματος. Σήμερα στην Ελλάδα συναντάμε το τράφικινγκ και τον εξαναγκασμό γυναικών και κοριτσιών σε κάθε μορφή και υπηρεσία της σεξουαλικής βιομηχανίας» λέει ο Άρης Καρδασιλάρης, εκπρόσωπος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Α21», η οποία δραστηριοποιείται στο θέμα και μεταξύ άλλων λειτουργεί την 24ωρη και 7ήμερη γραμμή καταγγελιών 1109.
«Δεχόμαστε καταγγελίες για παράνομους οίκους ανοχής σε διαμερίσματα, για κοπέλες που φωνάζουν για βοήθεια, για ύποπτα μαγαζιά που διακινούν και εκμεταλλεύονται αλλοδαπές γυναίκες, για κορίτσια σε νόμιμους οίκους ανοχής που φορούν ένα ψεύτικο χαμόγελο αλλά φαίνονται κλαμένες και χτυπημένες. Συνήθως αυτές οι καταγγελίες γίνονται είτε από πελάτες ευαισθητοποιημένους είτε από γείτονες που βλέπουν και ακούνε. Οι καταγγελίες αυξάνονται σταθερά τα τελευταία 2 χρόνια. Το τράφικινγκ είναι από τα πιο σκοτεινά και “αόρατα” εγκλήματα, με τις διεθνείς στατιστικές να εκτιμούν ότι μόλις το 1% με 2% των θυμάτων διασώζονται».
Τάι, από ηρωίνη και οπιοειδή
Από τη γωνία με την Κεραμεικού και πάνω, προς την Πειραιώς, βρίσκονται μόνο εγκαταλειμμένα σπίτια, οίκοι ανοχής και τοξικοεξαρτημένοι που κάνουν χρήση επιτόπου. Ο Νίκος είναι ένας ψηλός τύπος γύρω στα 30 που κάνει χρήση 15 χρόνια και τους τελευταίους 3 μήνες κοιμάται σε ένα εγκαταλειμμένο στην Ιάσονος. Μπαινοβγαίνει από μια τρύπα στη μάντρα. Οι χρήστες συγκεντρώνονται εδώ γιατί νωρίς το μεσημέρι έχει πιάτσα πίσω από την Ιάσονος και το απόγευμα από την άλλη μεριά, οπότε ψωνίζουν και μετά Ιάσωνος για «σουτάρισμα». Η Κυριακή Δημητρακοπούλου είναι ψυχολόγος και μέλος της ομάδας «Street Work» του ΚΕΘΕΑ. Λέει ότι οι περισσότεροι εκεί πίνουν τάι, μια πρόσμειξη από ηρωίνη και οπιοειδή, που όπως μας λέει ο Νίκος κάνει 4 ευρώ η δόση.
Το «Street Work» του ΚΕΘΕΑ έρχεται στην Ιάσονος τα τελευταία 4 χρόνια. «Σκοπός μας είναι η ανταλλαγή συρίγγων και αυτό γίνεται προκειμένου να προστατεύονται οι ίδιοι οι τοξικοεξαρτημένοι από τη μετάδοση μολυσματικών ασθενειών (συχνή η ηπατίτιδα C και η οροθετικότητα στους χρήστες) που μπορεί να προκληθεί από την κοινή χρήση της σύριγγας, όσο και για τη δημόσια υγεία – να μην υπάρχουν δηλαδή πεταμένες βελόνες στη δρόμο» λέει η Κυριακή. Η ανταλλαγή γίνεται ως εξής: Δίνεις μία χρησιμοποιημένη σύριγγα και παίρνεις ένα σετ από «σέα», που περιλαμβάνει όλα τα σύνεργα για μια ασφαλή χρήση. Με δύο σύριγγες παίρνεις δύο «σέα» κ.λπ. Κάποιος μπορεί να πάρει μέχρι 6 «σέα» αν δώσει 6 χρησιμοποιημένες σύριγγες ή μόνο ένα αν δεν έχει να δώσει καμία.
Κάθε μέρα μοιράζονται 180-200 «σέα» στα περίπου 70 άτομα που περνούν από το βανάκι, όπου με την ευκαιρία ενημερώνονται για δομές στις οποίες μπορούν να φάνε και να κάνουν μπάνιο, για τη διασύνδεσή τους με νοσοκομεία αν χρειάζεται κ.λπ. «Οι περισσότεροι είναι Έλληνες και Γεωργιανοί, τους οποίους δεν τους βλέπουμε σε καμία άλλη πιάτσα» λέει η Κυριακή. «Στην αρχή είχαμε πρόβλημα και με τη γειτονιά, αλλά τώρα μας συνηθίσανε. Νόμιζαν ότι εμείς μαζεύαμε την πιάτσα, ενώ εμείς ακολουθούμε την πιάτσα. Τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός των χρηστών είναι πολύ επιβαρυμένος, λόγω των ασθενειών, των προσμείξεων στις ουσίες, του γεγονότος ότι αρκετοί είναι άστεγοι. Γιατί και η οικογένεια, πλέον, δείχνει μικρότερη ανοχή. Μια οικογένεια που ζει με τη σύνταξη της γιαγιάς θα βγάλει το χρήστη πιο εύκολα από το σπίτι».
Ήταν μια ωραία, ηλιόλουστη μέρα κι έκατσα σε ένα καφενείο που είχε ενάμισι ευρώ ο φραπέ. Απέναντι, τρεις τέσσερις γυναίκες-«υπηρεσίες» από αντικριστά «σπίτια» είχαν βγει κι έκαναν γειτονιά και πιο μετά μια μικροκαμωμένη γλυκιά κοπέλα ήρθε στο καφενείο και τρελάθηκε από τη χαρά της με ένα κοριτσάκι 10 χρονών. Την αγκάλιαζε, τη φίλαγε, τη ρώταγε τι κάνουν η μαμά και η γιαγιά, της έλεγε ότι μετά θα ξαναπεράσει να τη δει και να παίξουν. Πέντε λεπτά έκατσε, μετά έφυγε και μπήκε σε ένα «σπίτι».
Πέντε λεπτά από τα μπαράκια του Κεραμεικού, ένας πεζόδρομος με νεοκλασικά που μάλλον δεν θέλεις να μένεις.
Ένας οίκος ανοχής στην Ιάσονος έμοιαζε με παλιό χωριατόσπιτο. Είχε ένα μεγάλο μακρόστενο εξωτερικό διάδρομο στο τέρμα του οποίου άπλωνε ρούχα ένας τύπος γύρω στα 60. «Γεια σου, φίλε». «Γεια σου. Μπες να δεις το κορίτσι». «Δημοσιογράφος είμαι, να σε ρωτήσω δυο πράγματα;» Ο τύπος εκνευρίστηκε. «Απαπά, να φύγεις. Μια φορά είχανε έρθει από την τηλεόραση με κρυφή κάμερα και είχανε φέρει και την ασφάλεια μαζί τους. Τραβούσε η αστυνομία την κοπέλα μέχρι έξω στο δρόμο γυμνή και μετά τη δείχνανε και στην τηλεόραση. Δείχνανε και μένα κι έγραφε κάτω στην οθόνη “η ώρα της σύλληψης”. Ξέρεις να μου πεις γιατί μας ξεφτιλίσανε έτσι και κάτι άλλους που σκοτώνουνε τους φοράνε κουκούλες για να μη φαίνονται;»
Σπρώχνω μια πόρτα που τρίζει και κάθομαι σε ένα σκοτεινό σαλονάκι που μύριζε φτηνό αποσμητικό χώρου. Τα πόστερ στους τοίχους με τις ημίγυμνες γυναίκες θυμίζουν την εφηβεία του ’80. Σε δυο λεπτά το σαλονάκι έχει γεμίσει κόσμο και μετά από λίγο ήχος από τακούνια και μια πολύ όμορφη κοπέλα που πάει να χαμογελάσει. Είχε ίσια μαύρα μαλλιά κάτω από τους ώμους, φορούσε ψηλά παπούτσια, ήταν γυμνόστηθη κι έδειχνε μέχρι 25. Τη συνόδευε μια γυναίκα γύρω στα 50: «Περάστε παιδιά, η κοπέλα είναι καινούργια στη δουλειά και πολύ καλή. Ελεύθερο στοματικό, όλες οι στάσεις, ελεύθερα πιασίματα. Ελάτε, θα περάσετε ωραία».
Ο πεζόδρομος των νεοκλασικών
Η Ιάσονος είναι ένας δρόμος γεμάτος ερειπωμένα και μισογκρεμισμένα νεοκλασικά. Τα περισσότερα είναι κλειδωμένα με λουκέτα, αλυσίδες και καρφωμένα παράθυρα μην μπει κάνας άστεγος, χρήστης ή άστεγος χρήστης να κοιμηθεί και πέσει ό,τι έχει απομείνει πάνω του. Κάποια άλλα είναι οίκοι ανοχής και το ενοίκιό τους φτάνει και τις 2.000 ευρώ το μήνα.
Στο νούμερο 18 μια ανακοίνωση της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού αναγράφει ότι το κτίριο κηρύχθηκε διατηρητέο το 1992, ότι ο χρόνος κατασκευής τοποθετείται στις αρχές του 20ού αιώνα και ότι «το μέγεθός του διευκολύνει επενδυτικά την όποια προσπάθεια επαναφοράς σε χρήση». Λίγο παρακάτω, στο 26, το κτίριο επίσης διατηρητέο από το 1992 και μοιάζει έτοιμο να πέσει από μέρα σε μέρα.
Κάθομαι να διαβάσω τι λέει κι ένας τύπος έρχεται δίπλα και κατουράει. «Κρύβει μια αυλή με ολόκληρο συγκρότημα επιμέρους κτισμάτων, χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής οικοδομής της περιοχής, η οποία “ντύθηκε” νεοκλασικό στα τέλη του 19ου αιώνα». Πιο πέρα ένα άλλο ερείπιο έχει ταμπέλα «Πωλείται». «Είναι 200 τ.μ., χτίστηκε τέλος του 19ου αιώνα, η πρόσοψη είναι διατηρητέα αλλά παραμέσα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις». «Πόσο;» «150.000 ευρώ» λέει με θάρρος.
Απέναντι από το κινέζικο εστιατόριο της γειτονιάς (Fulihua), που βρίσκεται εκεί 10 χρόνια, ένα μαγαζάκι έχει στην πρόχειρη βιτρίνα του διάφορα καθαριστικά προϊόντα και δουλεύει αποκλειστικά με τα «σπίτια», πουλώντας «προφυλακτικά ποιότητας, από τους καλύτερους οίκους της Ευρώπης», προς 15 ευρώ τα 145 τεμάχια. Πουλάει, επίσης, φθηνά χαρτιά υγείας και κουζίνας και λιπαντικά για τα γυναικεία γεννητικά όργανα: είναι συνηθισμένη εικόνα η κοπέλα να παρουσιάζεται στους πελάτες και να κρατάει μια τέτοια αλοιφή στο χέρι, αφού μπορεί να έχει βγει μόλις από κάποιο «δωμάτιο». Σε ένα φόρουμ για τον αγοραίο έρωτα ένας τύπος γράφει «με το που δω την άλλη να κρατάει αλοιφή κάνω μεταβολή, τρώει χι». Τη θέλει και στενή.
10 ευρώ το σεξ
Στο σκαλάκι ενός «σπιτιού» έχει βγει μια γυναίκα που δουλεύει ως «υπηρεσία», γύρω στα 55, με ανατολικοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Στο πόδι μού λέει ότι κάποιοι από τους οίκους ανοχής δουλεύουν 24ωρο και η τιμή είναι στάνταρ 10 ευρώ. Τα 5 για την κοπέλα, τα 3 για το «σπίτι» και τα 2 για την υπηρεσία και ότι η επίσκεψη κρατάει 7-8 λεπτά. Λέει ότι οι πελάτες είναι μισοί Έλληνες και μισοί ξένοι, όλων των ηλικιών, πολλές φορές και παντρεμένοι, ότι κάποιοι ζητούν από τις κοπέλες σεξ χωρίς προφύλαξη, ότι οι κοπέλες είναι κυρίως από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.
«Το μεγαλύτερο μέρος των γυναικών που εκδίδονται είναι θύματα τράφικινγκ, καταναγκασμένες να το κάνουν αυτό» λέει η Σίσυ Βωβού, μέλος της φεμινιστικής συλλογικότητας «Το Μωβ» (), ενώ προσθέτει ότι «η πορνεία στην ουσία είναι ένας πληρωμένος βιασμός, γιατί καμία γυναίκα δεν εκδίδεται από ευχαρίστηση». Για τους άντρες που επιλέγουν την πορνεία ότι «δυστυχώς είναι πάρα πολλοί και σήμερα το κάνουν από μόδα, βλέπουν την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος ως μια άλλης μορφής εμπορευματοποίηση, το βρίσκουν ως διασκέδαση, θεωρούν ότι ξεφεύγουν από την καθημερινότητα και κάνουν με την εκδιδόμενη γυναίκα κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν με τη φίλη τους ή τη σύζυγό τους. Το σίγουρο είναι ότι γυρίζουν χειρότεροι στο σπίτι τους, με περισσότερη περιφρόνηση για τις γυναίκες».
«Παρότι η πορνεία είναι γενικώς απαράδεκτη», αναφέρει η Σίσυ Βωβού, «πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να είναι απαγορευμένη, γιατί σε μια κοινωνία με ταξικές αντιθέσεις είναι άνισο και άδικο να διώκεις την πορνεία του δρόμου και όχι την άλλη πορνεία που δεν μπορείς να αποδείξεις, εκείνη που έχει ως αντίτιμο την επαγγελματική ή κοινωνική άνοδο. Γιατί το αν θα πουλήσει κάποια το σώμα της για μία ώρα, για μία νύχτα ή για μία ζωή είναι δευτερεύον».
Το επικερδές τράφικινγκ
«Το τράφικινγκ αναπτύσσεται στην Ελλάδα και παγκοσμίως με ραγδαίους ρυθμούς και έχει κατακτήσει τη δεύτερη θέση στις πιο επικερδείς μορφές οργανωμένου εγκλήματος. Σήμερα στην Ελλάδα συναντάμε το τράφικινγκ και τον εξαναγκασμό γυναικών και κοριτσιών σε κάθε μορφή και υπηρεσία της σεξουαλικής βιομηχανίας» λέει ο Άρης Καρδασιλάρης, εκπρόσωπος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Α21», η οποία δραστηριοποιείται στο θέμα και μεταξύ άλλων λειτουργεί την 24ωρη και 7ήμερη γραμμή καταγγελιών 1109.
«Δεχόμαστε καταγγελίες για παράνομους οίκους ανοχής σε διαμερίσματα, για κοπέλες που φωνάζουν για βοήθεια, για ύποπτα μαγαζιά που διακινούν και εκμεταλλεύονται αλλοδαπές γυναίκες, για κορίτσια σε νόμιμους οίκους ανοχής που φορούν ένα ψεύτικο χαμόγελο αλλά φαίνονται κλαμένες και χτυπημένες. Συνήθως αυτές οι καταγγελίες γίνονται είτε από πελάτες ευαισθητοποιημένους είτε από γείτονες που βλέπουν και ακούνε. Οι καταγγελίες αυξάνονται σταθερά τα τελευταία 2 χρόνια. Το τράφικινγκ είναι από τα πιο σκοτεινά και “αόρατα” εγκλήματα, με τις διεθνείς στατιστικές να εκτιμούν ότι μόλις το 1% με 2% των θυμάτων διασώζονται».
Τάι, από ηρωίνη και οπιοειδή
Από τη γωνία με την Κεραμεικού και πάνω, προς την Πειραιώς, βρίσκονται μόνο εγκαταλειμμένα σπίτια, οίκοι ανοχής και τοξικοεξαρτημένοι που κάνουν χρήση επιτόπου. Ο Νίκος είναι ένας ψηλός τύπος γύρω στα 30 που κάνει χρήση 15 χρόνια και τους τελευταίους 3 μήνες κοιμάται σε ένα εγκαταλειμμένο στην Ιάσονος. Μπαινοβγαίνει από μια τρύπα στη μάντρα. Οι χρήστες συγκεντρώνονται εδώ γιατί νωρίς το μεσημέρι έχει πιάτσα πίσω από την Ιάσονος και το απόγευμα από την άλλη μεριά, οπότε ψωνίζουν και μετά Ιάσωνος για «σουτάρισμα». Η Κυριακή Δημητρακοπούλου είναι ψυχολόγος και μέλος της ομάδας «Street Work» του ΚΕΘΕΑ. Λέει ότι οι περισσότεροι εκεί πίνουν τάι, μια πρόσμειξη από ηρωίνη και οπιοειδή, που όπως μας λέει ο Νίκος κάνει 4 ευρώ η δόση.
Το «Street Work» του ΚΕΘΕΑ έρχεται στην Ιάσονος τα τελευταία 4 χρόνια. «Σκοπός μας είναι η ανταλλαγή συρίγγων και αυτό γίνεται προκειμένου να προστατεύονται οι ίδιοι οι τοξικοεξαρτημένοι από τη μετάδοση μολυσματικών ασθενειών (συχνή η ηπατίτιδα C και η οροθετικότητα στους χρήστες) που μπορεί να προκληθεί από την κοινή χρήση της σύριγγας, όσο και για τη δημόσια υγεία – να μην υπάρχουν δηλαδή πεταμένες βελόνες στη δρόμο» λέει η Κυριακή. Η ανταλλαγή γίνεται ως εξής: Δίνεις μία χρησιμοποιημένη σύριγγα και παίρνεις ένα σετ από «σέα», που περιλαμβάνει όλα τα σύνεργα για μια ασφαλή χρήση. Με δύο σύριγγες παίρνεις δύο «σέα» κ.λπ. Κάποιος μπορεί να πάρει μέχρι 6 «σέα» αν δώσει 6 χρησιμοποιημένες σύριγγες ή μόνο ένα αν δεν έχει να δώσει καμία.
Κάθε μέρα μοιράζονται 180-200 «σέα» στα περίπου 70 άτομα που περνούν από το βανάκι, όπου με την ευκαιρία ενημερώνονται για δομές στις οποίες μπορούν να φάνε και να κάνουν μπάνιο, για τη διασύνδεσή τους με νοσοκομεία αν χρειάζεται κ.λπ. «Οι περισσότεροι είναι Έλληνες και Γεωργιανοί, τους οποίους δεν τους βλέπουμε σε καμία άλλη πιάτσα» λέει η Κυριακή. «Στην αρχή είχαμε πρόβλημα και με τη γειτονιά, αλλά τώρα μας συνηθίσανε. Νόμιζαν ότι εμείς μαζεύαμε την πιάτσα, ενώ εμείς ακολουθούμε την πιάτσα. Τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός των χρηστών είναι πολύ επιβαρυμένος, λόγω των ασθενειών, των προσμείξεων στις ουσίες, του γεγονότος ότι αρκετοί είναι άστεγοι. Γιατί και η οικογένεια, πλέον, δείχνει μικρότερη ανοχή. Μια οικογένεια που ζει με τη σύνταξη της γιαγιάς θα βγάλει το χρήστη πιο εύκολα από το σπίτι».
Ήταν μια ωραία, ηλιόλουστη μέρα κι έκατσα σε ένα καφενείο που είχε ενάμισι ευρώ ο φραπέ. Απέναντι, τρεις τέσσερις γυναίκες-«υπηρεσίες» από αντικριστά «σπίτια» είχαν βγει κι έκαναν γειτονιά και πιο μετά μια μικροκαμωμένη γλυκιά κοπέλα ήρθε στο καφενείο και τρελάθηκε από τη χαρά της με ένα κοριτσάκι 10 χρονών. Την αγκάλιαζε, τη φίλαγε, τη ρώταγε τι κάνουν η μαμά και η γιαγιά, της έλεγε ότι μετά θα ξαναπεράσει να τη δει και να παίξουν. Πέντε λεπτά έκατσε, μετά έφυγε και μπήκε σε ένα «σπίτι».
