Είμαι η … (σ.σ. 12χρονη) και θέλω να σας εκφράσω μια τελευταία φορά τα συναισθήματα μου.
Ακούστε με, σας παρακαλώ ακούστε με. Εσείς ήσασταν η λύτρωση μου, η βοήθεια που περίμενα τόσο καιρό μέσα στον εφιάλτη που ζούσα. Σας εμπιστεύτηκα, σας μίλησα… περίμενα τη βοήθεια σας για να μην περάσει κανένα άλλο παιδί όσα πέρασα εγώ.
Η τιμωρία μου όμως δεν έχει τελειώσει. Οι εφιάλτες μου είναι ακόμα εδώ.
Όχι τη μαμά μου.
Πήγαινα στην πλατεία με το ποδήλατο μου, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μακάρι να μην είχε εμφανιστεί ποτέ αυτό το τέρας μπροστά μου. Όμως εμφανίστηκε.
Σας ζητώ συγγνώμη που δε μίλησα από την αρχή… φοβόμουν πολύ. Ήρθε η ώρα όμως, ήρθε η λύτρωση μου, ήρθατε εσείς. Πίστεψα ότι τελείωσαν οι εφιάλτες μου και ξαφνικά:
Που είναι η μαμά μου;
Γιατί τη μαμά μου;
Που είναι τα αδέλφια μου;
Που είναι η οικογένεια μου;
Γιατί με αφήσατε μόνη μου;
Εγώ φταίω, εγώ φταίω που δε σας μίλησα νωρίς.
Όχι η μαμά μου.
Θέλω να σταματήσουν οι εφιάλτες μου εδώ.
Τα Χριστούγεννα δεν με άφησαν ούτε τη μαμά μου να δω.
Θέλω να σας πω κάτι κυρία εισαγγελέα: όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που έχετε στα χέρια σας ήταν όλα μια πλάκα; Αυτό θέλετε να μου πείτε μετά από όλα αυτά που πέρασα;
Αυτό που ζητάω από το δικαστήριο και από τον κύριο πρόεδρο, τους δικαστές και τους ενόρκους είναι να με πιστέψουν ότι η μητέρα μου δε γνώριζε τίποτα από όλα αυτά που έκανα και όχι ότι στα μισά λέω αλήθεια και στη μαμά μου λέω ψέματα.
Η μαμά μου είναι αθώα και θα το λέω συνέχεια μέχρι να το καταλάβουν όλοι»
«Πήγαινα στην πλατεία με το ποδήλατο μου, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μακάρι να μην είχε εμφανιστεί ποτέ αυτό το τέρας μπροστά μου. Όμως εμφανίστηκε» εξηγεί το παιδί, λίγο πριν την απόφαση της Δικαιοσύνης
www.lifo.gr
